محمدرضا رهبري، بازيگر نقش رامين در سريال پرستاران با انتشار اين عکس در اينستاگرامش نوشت: ميدونم حرفايى که الان ميزنم به مذاق بعضيها جور در نمياد و به احتمال فراوان ترش ميکنند اما ببخشيد که اينو ميگم لطفا اين بار کسانى که سر رشته ايى از سينما و تلويزيون ندارن خواهشا نيان نظر غير کارشناسى بدن که من حداقل پونزده سال از عمرم رو با گوشت و پوست و استخونم اين مطالبى که ميخوام بگم رو شبانه روز حس و لمس و درک و هضم کردم خيلى دوست داشتم تو برنامه دورهمى مهران مديرى بزرگوار دعوت بشم و در تکميل صحبتهاى حميد گودرزى عزيز که از قضا هيچ رفاقتى بينمون نيست اين حرفها رو جلوى دوربين پر مخاطب اين برنامه دوست داشتنى فرياد بزنم : ما قطعا به فيلم هاى تلخ نياز داريم!
اما هر آدم عاقل و بالغى از تلخى و حتى شيرينيه زياد رو دل ميکنه ، متاسفانه چه در سينما و چه در تلويزيون ما هميشه با ساختن و گير دادن به يک سبک خاص ، آدم خاص ، جامعه خاص و... گند هر چيزى رو در مياريم بطور مثال در دهه هشتاد انقدر فيلمهاى دختر و پسرى پولدار و شيک و ژيگول و سانتيمانتالى و گاها سخيف ساخته شد که حال همه رو به تدريج بد کرد الانم انقدر گير داديم به پايين شهرو آدم هاى فقير و به قول همکار خوبمون آدم هايى با زير پوش که در آستانه ورود به نيمه دوم دهه نود باز داره کم کم تهوع آور ميشه ، بابا آدم هاى پولدار و فقير فقط بخش کوچکى از جامعه ما هستند چرا در مورد آدم هاى قشر متوسط جامعه که بخش اعظمى از اجتماعمون هستند فيلم نميسازيم يا خيلى کم ميسازيم... حالا درد اينجاست که اين تصور و تفکر بين اغلب کارگردانها و تهيه کنندگانمون حاکمه که هنر فيلمسازى يعنى همين جنس فيلم هاى تلخ و آدم هاى تلخ با گريم هاى کر و کثيف و لباسهاى ژنده ، باعث تاسفه که اين ذهنيت بر فيلمسازان ما غالبه که اگر جوانى چشم و ابروى زيبايى داره و يا به اصطلاح خوشتيپه بازيگر نيست بلکه بخاطر اين اومده تو اين حرفه که دوستان و آشنايانش بهش گفتن تو چقدر خوبى بيا برو بازيگر شو ويا خودش همچين تصورى رو داره من نمگيم همچين آدمهايى وجود ندارن ولى پنج تا انگشت که يکى نيست پس برد پيت و تام کروز و دى کاپريو هم لابد طبق نظر حضرات بازيگر نيستند...
پ.ن: ١-اميدوارم در کشورم از اين به بعد هم فيلم تلخ و هم فيلم شيرين ساخته بشه تا مردم دلزده نشن
٢- ايشالله که کلا بساط باند و باند بازى برچيده بشه
٣- اميدوارم نهادى تشکيل بشه که بتونن کارها رو بين هنرمندان عادلانه تقسيم کنند و اين طور نباشه که يکى سالى ٢٠ تا کار کنه و تا پنج سال بعد قرار داد داشته باشه و يکى در فقر مفرط زندگى کنه و سالى يه دونه کارم بهش ندن فقط ميتونم بگم آمين.