در دوره ریاست جمهوری اوباما، ضعف دولت در تعامل با مسائل اصلی سیاست این کشور کاملا نمود یافت؛ سیاستی که اعضای جمهوری خواه کنگره بر آن تسلط یافتند و ناکامی هایی را در سطوح مختلف داخلی و بین المللی به ویژه در  ارتباط با مسائل امنیت ملی رقم زد.

 

این در حالی بود که آمریکا همواره به امنیت ملی خود اولویت داده و بر اساس آن جنگ علیه سایر کشور ها را کلید می زد.

 

اوباما در این اظهارات مانند مبارز شکست خورده ای بود که به ناکامی در تمام جنگ ها اکتفا نکرد، بلکه به دشمنانش اجازه داد پیروزی های خود را اعلام کنند.

 

اوباما جنگ افروزتر از جرج بوش

 

اوباما در پشتوانه گسترده ای که در ابتدای ریاست جمهوری برایش فراهم شده بود، برای تحقق صلح در جهان ناکام ماند و با وجود اصرار به خروج نیروهای آمریکایی از عراق در سال 2012 و با گذشت 9 سال از اشغال این کشور و خروج تعداد زیادی از نیروهای کشورش از افغانستان بیش از جرج بوش آتش جنگ های متعدد را شعله ور کرد.

 

عواقب جنگ هایی که اوباما در خاورمیانه به راه انداخت، دامن تمام جهان از جمله آمریکا را گرفته است بدون اینکه برای واشنگتن و یا متحدان منطقه ای آن دستاوردی داشته باشد.

 

در این میان جان کری وزیر خارجه اوباما منتظر پایان ریاست جمهوری او نماند و اخیرا  فاش کرد که اوباما به مقابله گروه تروریستی داعش با دولت سوریه و سرنگونی بشار اسد رئیس جمهور این کشور چشم امید بسته بود.

 

این اظهارات بیانگر کوته فکری اوباما است که جان کری در تعبیر آن گفت: حاصل این مواضع این بود که سوریه به جای گفت وگو با واشنگتن، به حمایت پوتین دست یافت و حضور روسیه در سوریه مشروعیت پیدا کرد تا جایی که مسکو به شریک جنگ علیه تروریسم تبدیل شد و دلیل دیگری بر دروغین بودن ادعای آمریکا در مبارزه با تروریسم به ویژه داعش رو شد.

 

در این شرایط جنگ علیه سوریه به جنگ سرنوشت ساز برای جهان تبدیل شد در نتیجه سیاستمداران عاقل و کسانی که جنون جنگ دارند هر یک به این نتیجه رسیدند که راه حل بحران سوریه سیاسی و حفظ حاکمیت این کشور به منظور تضمین امنیت جهانی است.

 

با این تفاسیر بر کسی پوشیده نمانده است که اوباما به عنوان یک انسان صلح طلب و کسی که به دنبال برقراری امنیت و رفاه است وارد کاخ سفید شد و به عنوان یک شکست خورده از آن خارج شد و تنها دستاوردی که برایش کشورش به ارمغان آورد، به وجود آوردن داعش و خارج کردن کشورش از مرکزیت تصمیم گیری و تقدیم رهبری جهانی به مسکو بود.