از روزی که چشم ما ایرانیان به چهره این مولود جدید روشنی گرفت تا به امروز که 10 سال زندگی مشترک را پشت سرگذاشته‌ایم بسیاری از اوضاع و امور تغییر کرده است. اما قبل از آنکه باب بحث بر سر مسأله مهم« فایده – زیان» ورود این عضو جدید به زندگی ایرانی‌ها باز شود و به سنجیدن «آنچه از دست می‌دهیم» با «آنچه به دست می‌آوریم» بپردازیم لازم است برخی از اتفاقات رازآلود دوره تولد تا رشد و بلوغ اینترنت در ایران را از نگاه بگذرانیم.
هنوز چندان دور نشدیم از دوره‌ای که برای استفاده از اینترنت مدارک هویتی مثل کپی شناسنامه را عرضه می‌کردیم تا یک اکانت محدود 10 ساعته که تنها ابزار اتصال به شبکه آن یک «مودم اکسترنال یا اینترنال» با «یک خط تلفن» بود برایمان فراهم می‌شد و با صدای زنگ نوستالژیک «اتصال به اینترنت» دروازه این دنیای سحرآلود به روی شما گشوده می‌شد.
تنها واکنش ما ایرانی‌ها در برابر ورود این موج ابراز «حیرت عمیق» بوده است هنوز غرق در شوک و هیجان خلق پدیده‌هایی هستیم که شیرازه زندگی و مناسبات ما را دگرگون می‌کنند.
داستان انفعال و تماشاچی بودن ما در این گیرودار آنجا تلخ‌تر می‌شود که بدانیم که هنوز «صورت مسأله» در باره تعامل شهروند ایرانی با پدیده اینترنت به درستی طرح نمی‌شود. اغلب افراد به جای آنکه بر سرنوشت دارایی فرهنگ ملی در برابر هجوم سیل آسای فناوری بیندیشند، به اقتضای منافع سازمان و جریان و جناح خود نسخه مقابله با اینترنت را می‌پیچند.
 نکته جالب در بحث و مباحثه میهمان و میزبان برنامه این بود که کارشناس فناوری که علی القاعده می‌بایست طرفدار و مدافع متعصب وب نویسی و وبگردی باشد با احساس عمیق رو به دوربین رسانه ملی خطر فراموشی زبان و ادبیات فارسی را گوشزد می‌کرد  او حتی از طرحی سخن گفت که با انگیزه حفظ سنت و سیره نگارش و فارسی نویسی آماده کرده است و با لحن اصرار از رسانه ملی و اولیای فرهنگی می‌خواست که دست کم در یک برنامه میان مدت نسل جوان جامعه از دانش‌آموز تا دانشجو را به کار نگارش نامه تشویق کنند و نگذارند پشت بهار دلفریب اینترنت هزاره سوم، فصل خزان فرهنگ مکتوب و ادبیات فارسی آغاز شود. اکنون چند روز است که با این سؤال و دغدغه کلنجار می‌روم که براستی آیا کسی صدای این زنگ خطر فراموشی فرهنگ مکتوب ایرانی را در عصر جولان وب نگاری شنیده است و می‌شود در این فضای دو قطبی که یک طرف به تشویق و رقابت در فضای مجازی سرگرم است و طرف دیگر شبانه روز به نفی و تقبیح آن می‌پردازد، نهادها و اصحاب فرهنگ ما به دور از مرده باد و زنده باد، اسباب و عوامل ارتباط و علاقه نسل جوان ما را به ادبیات و زبان فارسی فراهم کنند و راضی نشوند قلم و زبان بی‌روح ماشین و فناوری جایگزین کتابت و فرهنگ مکتوب ایرانی شود.