این گزارش در بحث تحریم ایران نوشت: «ترکیبی از تحریم های مالی، نفتی و کشتیرانی از سوی آمریکا علیه ایران اعمال شده است و سیاست تحریم آمریکا در مورد ایران سیاستی موفق دانسته می شود البته بیشتر توسط خود آمریکایی ها. اما تصمیم ایران برای آغاز مذاکرات هسته ای شاید با توجه به ملاحظات داخلی بوده است از جمله فشارهای اجتماعی برای تغییر و این فشارها قبل از تحمیل تحریم ها علیه این کشور در حال شکل گیری بود.»

اکونومیست به عنوان نشانه دیگری از شکست سیاست تحریم ایران نوشت: «به علاوه ایران در مذاکرات عقبگرد اندکی داشته است و لفاظی هایش اخیرا سخت شده است.»

این گزارش با بررسی تحریم های وضع شده از سوی قدرت های بزرگ در سازمان ملل علیه کشورهای مختلف طی سال های 2000 تا 2012 اعلام کرد در این مدت 13 کشور در 31 مقطع هدف تحریم های سازمان ملل قرار گرفته اند.

اکونومیست میزان اثربخشی تحریم ها در این دوره را مورد ارزیابی قرار داده و نمره ای از 1 تا 5 به هر تحریم داده است. نمره 1 به تحریمی داده شده است که اثربخشی حداقلی و ناچیزی داشته و تحریمی که کاملا موفق بوده و اثربخشی حداکثری داشته است نمره 5 را بدست آورده است.

ایران طی این مدت در 4 مقطع توسط سازمان ملل هدف تحریم قرار گرفته است؛ 1 بار در سال 2006، 1 بار در سال 2007، 1 بار در سال  2008 و یک بار نیز در سال 2009.

اکونومیست به سه تحریم نخست نمره 3 و به تحریم وضع شده در سال 2009 نمره 2 داده است که نشان می دهد کمتر از 50 درصد اهداف تحریم های سازمان ملل علیه ایران محقق شده است.

کشورهای دیگری که طی این مدت هدف تحریم ها قرار گرفته اند عبارتند از: اتیوپی، سیرالئون، لیبریا، سومالی، عراق، کنگو، ساحل عاج، سودان، لبنان، کره شمالی، ایران، لیبی، و گینه بیسائو.

بر اساس این گزارش از 31 تحریم وضع شده علیه این کشور در فاصله سال های 2000 تا 2012 تنها یک تحریم به طور کامل به اهداف خود رسیده و آن تحریم وضع شده علیه لیبریا در سال 2005 بوده است.

تحریم وضع شده علیه سیرالئون در سال 2000 نیز تاحدودی موفق بوده و نمره 4 را بدست آورده است.

از میان 31 تحریم وضع شده علیه کشورهای مختلف 5 تحریم نیز نمره 5 را بدست آورده اند و به عبارتی تاثیری حداقلی داشته اند. 11 تحریم نیز نمره 2 و 13 تحریم نمره 3 از نظر نیل به اهداف خود را بدست آورده اند.