به گزارش گروه پارلمان شهری شهرداری نیوز، رئیس کمیته محیطزیست شورای شهر تهران گفت: این رفتاری که ما امروز با باغ‌ها می‌کنیم در طول تاریخ کسی با باغ‌ها نکرده است.
محمد حقانی رئیس کمیته محیطزیست شورای شهر تهران در نشستی با موضوع «باغات پایتخت» با بیان اینکه باغهای تهران امروز علی‌رغم هشدارهای مکرر رهبری دستخوش اتفاقات خوبی نیست، گفت: دیگر نمی‌دانم به چه زبانی به متولیان امر بگویم که آقایان این رفتاری که ما امروز با باغ‌ها می‌کنیم در طول تاریخ کسی با باغ‌ها نکرده است. حال هرچه بلندتر می‌گویم به جای اصلاح رویه، صدای مخالفت‌هایشان را بلند می‌کنند. محیطزیست نه برای چپ است نه برای راست، محیطزیست مسئله امروز و آینده کشور است که اگر امروز به داد آن نرسیم فردا هیچ اراده‌ای نمی‌تواند جبران مافات کند.
وی ادامه داد: دیگر کارد به استخوان تهران رسیده، توان کسب درآمدهای این‌چنینی را از منابع زیستی آن ندارد. عرصه‌های عمومی شهر محدودند. ای کاش یکبار هم که شده خارج از هیاهو از جنس پاسخ‌های رسانه‌ای به اصل موضوع برسیم که تهران دیگر فضایی برای این همه بارگذاری ندارد. من یقین دارم هیچ وجدان آگاهی در خلوت خود حتی متولیان امر هم، این رویه را به صلاح شهر نمی‌دانند. بیاییم کمک کنیم که آرامش به تن رنجور این شهر بازگردد.
احمد مسجد جامعی: برای برعهده گرفتن مسئولیت زیست محیطی قانونگذاری کنیم
احمد مسجد جامعی نیز در ادامه این جلسه با بیان اینکه در حوزه بحث محیطزیست پرسش این است که ما به عنوان میراث‌داران این باغ بزرگ که ایران خوانده می‌شود، هر کدام چه مسئولیتی داریم؟ گفت: یکی مسئولیت فردی، دیگری مسئولیت سازمانی و در نهایت مسئولیت ملی است. ما به عنوان یک فرد در پایداری این باغ که ایران است و همه ایران است، به صورت فردی و گروهی و ملی چه مسئولیتی داریم و چه باید بکنیم. این نکته بسیار مهمی است که ببینیم هویت‌های متکثر ما چه چیزی را بیان می‌کند.
وی ادامه داد: وضعیت امروز شهرهای ما وضعیت بسیار پیچیده‌ای است که خاص تهران هم نیست. تهران یک شهر است با ۶۵۰ کیلومتر مساحت از سه میلیون کیلومتر مربع مساحت ایران که ۱۰ میلیون جمعیت از جمعیت ۸۰ میلیونی ایران را در خود جای داده است؛ این به خودی خود مخرب محیطزیست و مبین عدم توسعه پایدار است. امروز برای تامین آب تهران، سد لار، سد کرج، سد طالقان و بسیاری از سدها و چاه‌های دیگر را داریم که برای آبادی تهران به کار می‌گیریم و باز هم با این عوارض وسیع روبرو هستیم. آلودگی هوا بیشتر می‌شود، آلودگی زمین بیشتر می‌شود، مواد سمی و مضر موجود در سبزیجات و میوه‌جات بیشتر می‌شود که این یک مسئله جدی است؛ یعنی حیات در این شهر در حال نابودی است. حق حیات که اولین حق همه مخلوقات است در حال از بین رفتن است و ما اینجا چه باید بکنیم؟
به گفته این عضو شورای شهر تهران، وقتی قرار است این مسائل را مطرح کنیم، مهمترین موضوع این است که چه باید بکنیم. مسئولیت اجتماعی مسئولیت مشترکی است که یک فرد، یا گروه یا سازمان در قبال استفاده از یک شهر و یک محیط باید بر عهده بگیرد. مثلاً اگر در شهری یک شرکت ماشین‌سازی، خودرو می‌سازد و خودروهای آن شرکت برای شهر آلودگی ایجاد می‌کند، وظیفه دارد این آلودگی را جبران کند. ما در شورای شهر در همان سال اول این موضوع را مطرح کردیم که این شرکت‌ها درصدی از سود خودشان را به مبارزه با عوارض زیست‌محیطی اختصاص دهند. اگر این را در نظر بگیریم پس همه صنایع در این باب مسئولند. همه NGOها مسئولند که البته ما مجموعه‌های خوبی در مبارزه با آلودگی‌های زیست‌محیطی داریم.
مسجدجامعی توصیه کرد: دولت در برنامه ششم به این مسئولیت اجتماعی بپردازد و هر شخصی و سازمانی که خواسته یا ناخواسته به محیط زیست ضربه می‌زند، مسئولیت آن را بپذیرد و اگر مقصر بود، مجرم شناخته شود. جای این موضوع در برنامه‌های ملی ما خالی است و در برنامه‌های پنجم و پیش از آن نیز نبوده است.
رویا نونهالی: طعم ریزمرگها را چشیده‌ام
در ادامه این جلسه که در دانشگاه شهید بهشتی برگزار شد رویا نونهالی با بیان اینکه نوع بشر کمر به قتل زمین و محیطزیست آن بسته است، گفت: این همه گویا ناشی از عادت و رفتار تک‌تک ما، مشکلات مدیریتی و قوانینی است که باید باشد و هنوز وضع نشده‌اند. راه‌حل پرسش بزرگی است که من پاسخ آن را نمی‌دانم ولی حتما پاسخ بزرگ و کلانی نیاز است. اگر قانونی باشد ما هنرمندان می‌توانیم آن را تبدیل به فرهنگ کنیم. موضوع این است که این ریزگردها تبدیل به ریزمرگ می‌شود و ما ریزمرگ داریم. آلودگی هوا همگی عوامل این ریزمرگها هستند و ما نوع بشر، موجوداتی هستیم که در آمارهای زیست‌محیطی به حساب نیامده‌ایم اگرچه هرروز در اثر آلودگی‌ها مسائلی مثل سرطان و انواع بیماری‌ها دامن‌گیر ما می‌شود. من یکی از کسانی هستم که در عزیزانم طعم این ریزمرگها را چشیدم و حالا هر کاری برای نجات محیطزیست حاضرم انجام دهم.
فرشته طائرپور: تنها به میدان آمدن جوانان می‌تواند راهگشا باشد
فرشته طائرپور نیز در این مراسم با بیان اینکه من باور دارم کاری را که جوانان در این کشور آغاز کنند، هیچ پیری نمی‌تواند آن را متوقف کند، گفت: منابع طبیعی میراث گذشتگان در میان ما نیستند بلکه امانت آیندگان در دست ما هستند. امروز ما با شما آیندگان مواجهیم و فردا شما با آیندگان مواجه خواهید بود. من نمی‌دانم به آقای روحانی چه بگویم که خودشان دچار کابوس آن مطلب نباشند، حتما آنها بهتر و مستدل تر می‌دانند دست دولت خالی است. چیزی به جز به میدان آمدن شما جوان ها نمی‌تواند این نقیصه را برطرف کند و امیدوارم شما از به میدان آمدن خسته نشوید.
مجید مظفری: باید نظارت کنیم چه چیزی باعث می‌شود زباله‌ها جمع نشوند
مجید مظفری یکی دیگر از هنرمندان میهمان این نشست با بیان این که خیلی حرف‌ها زده شد اما کسانی که باید گوش شنوا داشته باشند اینجا نیستند و ما تنها می‌توانیم به خودمان کمک کنیم گفت: مسئله بنزین‌های آلوده‌ای که وارد این کشور شد، بسیار مهم است. برخی مسائل هم واقعا دست دولت است و دست ما مردم نیست. ممکن است ما برویم آشغال جمع کنیم اما ما بیشتر باید نظارت داشته باشیم که این چه رانتی بین پیمانکار و مسئولان شهری بوده است که موجب شده با وجود دریافت حق پیمانکاری میلیاردی، زباله‌ها جمع‌آوری نشوند. برخی مسائل دیگر هم هست که موجب شلوغی تهران شده است. وجود ادارات عریض و طویلی که که هیچ نسبتی با تهران ندارند . واقعا چه لزومی دارد که در تهران باشند؟
ميرزايي: فشار آوردن به دلسوزان محيطزيست كار درستی نيست
دبیر کمیته محیطزیست شورای شهر تهران نیز با بیان این که متغیرهای آسیب اجتماعی و سلامت در بستر شهر متجلی می‌شود، گفت: اگر ایران رتبه ۹۰ را در سلامت اجتماعی دارد یا ۳۷ درصد شهروندان تهرانی اختلال روانی دارند و در سال ۹۱ از هر ۱۰ نفر، چهار نفر دچار آسیب هستند و گفته می‌شود که ایران بالاترین مصرف‌کننده قرص‌های ضد افسردگی است، این‌ها مولود یک سلسله تصمیم و اقدام است که علی‌رغم احترام به تلاش مسئولان شهری، قابل قبول نیست. سال‌ها قبل شهر را سکونتگاه می‌گفتند و آبادی و محله با خدماتی که می‌داد و مختصاتی که داشت تعریف می‌شد، امروز اما با بی‌انضباطی‌های معمول، شهر در حال رشد سرطانی است و شهروند در حال تماشای تاراج حقوق پیشین خود است. به ناچار متحمل به دوش کشیدن بار تراکم جمعیتی و تحمل ناراستی‌های حاصل از آن است.
وی ادامه داد: شهروند به چشم خود می‌بیند که محله چگونه المان‌هایش تغییر می‌کند و رابطه شهر با هویت و خاطرات آن قطع می‌شود و نهایتاً شهر حقوق بر باد رفته خود را طلب می‌کند.
میرزایی افزود: اگر بنا باشد با همین شیب کنونی از منابع زیستی تهران برای هزینه‌های جاری صرف شود همه ما ضرر خواهیم کرد. همه ما به قول خانم نونهالی، قربانی برای سونامی سرطان خواهیم داشت در موضوع حفظ باغات همه می‌خواهند فقط مصاحبه کنند. نمی‌دانیم چرا مطابق قانون حفظ و گسترش فضای سبز این میراث جبران‌ناپذیر حفظ نمی‌شود. بنده قوانین شهرسازی بسیاری کشورهای توسعه یافته را رصد کردم در هیچ رفرنسی، ساخت و ساز در فضای مشجر را نیافتم.
دبیر کمیته محیطزیست شورای شهر تهران تصریح کرد: بنده نگرانم وقتی در جمع‌های گوناگون این حرف قانونی، دغدغه‌ی رهبری و مطالبه عامه‌ی مردم را مطرح می‌کنم چرا که فردای آن باید منتظر هزار پیغام و پسغام باشم که چرا چنین گفتم. اتوبان مدرس و پل طبیعت خوب است، دست آنانی که پل طبیعت را می‌سازند هم می‌بوسیم اما سخن ما این است شهر فقط پل طبیعت نیست. شهر فضایی است که شهروندان باید در تمام عرصه آن فضای عمومی را ببینند اینکه مردم در حافظه تاریخی خود باغی را می‌شناسند که الان در آن برج بالا رفته این برای هیچ کدام ما خوب نیست. پاسخ این سخن دلسوزانه هم نباید فشارهای عجیب و غریب باشد؛ باید رویه را اصلاح کرد. امیدوارم در این مسئله دانشجویان و هنرمندان وارد شوند تا این مسائل تبدیل به گرفتاری عمده فردای ما نشود.
