روزنامه کیهان امروز مطلبی نوشته که شاید تا حدی منطقی به نظر برسد، از آن جهت که تیغ نقدش را سمت حامیان دیروز پزشکیان برده که امروز منتقدش شده‌اند!
برترین‌ها: روزنامه کیهان امروز مطلبی نوشته که شاید تا حدی منطقی به نظر برسد، از آن جهت که تیغ نقدش را سمت حامیان دیروز پزشکیان برده که امروز منتقدش شده‌اند! البته نکته اینجاست که اگر چه اصلاح‌طلبان در ماجرای روی کار آمدن پزشکیان به نوعی زیاده از حد تنور را گرم کردند اما خودِ کیهان هم سرآمد حمایت از دولت‌های ناموفق است، یعنی به عبارتی بین کیهان و اصلاح‌طلبان اگر کل‌کلی هم هست، یک نبرد دو سر باخت است، در واقع جنگ بر سر این است که "کدام دولت کمتر بد است".
در ادامه بخش‌هایی از مطلب کیهان را می‌خوانید:
مدعیان اصلاحات (حامیان پیشین دولت و منتقدان امروز) پس تقسیم مناصب و تحمیل اشخاص ناکارآمد به دستگاه اجرائی با اعتراض‌ِ نمایشی در جراید و فضای رسانه به دنبال فرار از مسئولیت‌پذیری و گرفتن ژست منتقد هستند تا از هجمه افکار عمومی مصون بمانند.
کیهان در مطلب خود سراغ تک تک کسانی رفت که در ایام انتخاباتی خیلی سفت و سخت پشت پزشکیان ایستادند. او ابتدا از یک تاجر مشهور شروع کرد:
به عنوان نمونه حسین سلاح‌ورزی، ریاست پیشین «اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی ایران» چندی پیش طی یادداشتی به نقد کابینه چهاردهم پرداخت.
سلاح‌ورزی ضمن انتقاد از کثرت جلسات بی‌حاصل ذیل تیتر «دولت گوش دارد اما دست ندارد» در روزنامه «اعتماد» نوشت: «در اغلب این روزها در دفتر رئیس‌جمهور و معاون اول و وزرا، یکی پس از دیگری جلسه برگزار می‌شود. صندلی‌ها پر از نمایندگان تشکل‌های خصوصی، اعضای اتاق بازرگانی و کارشناسان اقتصادی است. رئیس‌جمهور، با همان لحن آرام و پزشک‌مآبانه‌اش، تاکید می‌کند که باید به بخش خصوصی میدان داد. همه سر تکان می‌دهند، یادداشت برمی‌دارند، وعده همکاری می‌دهند. اما وقتی جلسه تمام و درها بسته می‌شود، هیچ چیز تغییر نمی‌کند. این دقیقا مسئله امروز دولت پزشکیان است».
رئیس‌جمهور به جای فرمان اقدام فرمان اضطراب صادر کرد
سلاح‌ورزی همچنین در روزنامه «هم‌میهن» ذیل تیتر «هشدار به جای برنامه؛ نقدی بر اظهارات رئیس‌جمهور درباره تخلیه تهران» نوشت: «صبحی خشک و بی‌رمق در آبان ماه بود که جمله‌ای از رئیس‌جمهور در صدر خبرها نشست: «اگر تا آذرماه باران نبارد باید آب را جیره‌بندی کنیم، و اگر باز هم نبارد، شاید باید تهران را خالی کنیم»... عده‌ای گفتند پزشکیان حرف دل متخصصان را زده است... عده‌ای دیگر اما این سخن را نشانه شتاب زدگی و بی‌برنامگی دانستند؛ گویی رئیس‌جمهور به جای آنکه فرمان اقدام بدهد، فرمان اضطراب صادر کرده است. واقعیت، شاید جایی میان این دو داوری باشد».
شریعتمداری در ادامه سراغ شهردار اسبق تهران و حشمت‌الله فلاحت پیشه، نماینده اسبق مجلس رفت و از پشیمانی آنان گفت:
غلامحسین کرباسچی، شهردار پیشین تهران و مدیر مسئول روزنامه «هم‌میهن» نیز در انتقاد به سخنان رئیس‌جمهور طی گفت‌وگویی اظهار داشت: «تخلیه تهران شبیه شوخی است».
وظیفه رئیس‌جمهور ارائه راه‌حل است نه دادن هشدار
سردبیر روزنامه «سازندگی» نیز ذیل تیتر «اقدام به جای هشدار» با اشاره به اینکه «هشدار دادن وظیفه رئیس‌جمهور نیست» نوشت: «آقای رئیس‌جمهور این روزها بیش از هر مقام دیگری سخن از بحران می‌گوید. از کمبود آب تا کسری بودجه، از رکود تولید تا خطر مهاجرت نخبگان. اما در همه این سخنرانی‌ها یک چیز کم است؛ و آن «نقشه راه». هشدارها درست‌اند، اما هشدار دادن وظیفه رئیس‌جمهور نیست؛ مسئولیت رئیس‌جمهور، ارائه راه‌حل است».
فلاحت‌پیشه: شرمنده مردم هستم
حشمت‌الله فلاحت‌پیشه، نماینده پیشین مجلس شورای اسلامی و یکی از حامیان دولت چهاردهم نیز طی مصاحبه‌ای از حمایت و تلاش خود در ایام کارزار انتخاباتی از پزشکیان ابراز شرمندگی کرد.
کیهان سراغ یکی از مهمترین عوامل پیروزی در انتخابات ِ پزشکیان رفت. آذری جهرمی در کنار ظریف با وعده و وعیدهای فراوان، مردم را برای رای دادن به پزشکیان تشویق کردند. حالا کیهان در صدد تلافی است:
جواد آذری جهرمی، وزیر ارتباطات دولت «تدبیر و امید» و قائم‌مقام ستاد تبلیغاتی مسعود پزشکیان دیگر منتقد کابینه چهاردهم است که در اعتراض به شرایط موجود و عملکر دولت در کانال تلگرام نوشت: «عدم قطعیت و پیش‌بینی ناپذیری در اقتصاد ایران بیش از پیش افزایش یافته و باعث تشدید رکود شده است. این برنامه دشمن است؟ حتما! آیا تنها با مصاحبه و گفتار درمانی مسئولین حل می‌شود؟ به نظرم خیر! برای کاهش آنچه افزایش یافته، باید طراحی سیاستی داشت و اجرا کرد و به انفعال خاتمه داد!».
وی همچنین با بیان اینکه «همه چیز دلاری شده جز حقوق کارگرها و کارمندان» ابراز داشت: «کاهو، کیلویی ۸۰ هزار تومان! همه چیز دلاری شده جز حقوق کارگرها و کارمندان، البته جای نگرانی نیست. مسئولین محترم، مرتبا جلسه می‌گذارند و خب نتیجه نمیده دیگه مشکل اونها نیست».
شریعتمداری در پایان راز انتقاد‌های تند اصلاح‌طلبان به دولت پزشکیان را برملا کرد:
علی ایحال، بیش از دو هفته است که رسانه‌های اصلاح‌طلب نوک پیکان حملات خود را متوجه شخص پزشکیان و دولت او کرده‌اند و هر روز با تیتری و یادداشتی از یکی از افراد مشهور جریان خود، دولت چهاردهم که محصول حمایت‌های آنها بوده است را مورد نقد که نه، بلکه تخریب قرار می‌دهند. این انتقادها چنان پرشدت است که جریان مقابل دولت این حجم از حمله به دولت پزشکیان را خارج قاعده و بدور از انصاف می‌داند. شوری این انتقادها تا آنجاست که حتی روزنامه اعتماد که مدیریت آن را رئیس شورای اطلاع‌رسانی دولت چهاردهم بر عهده دارد، در روزهای اخیر به عملکرد ضعیف دولت در اداره کشور تیغ نقد کشیده است که در هیچ دوره‌ای شاهد چنین وضعیتی نبوده‌ایم.
در رمز و راز این جهت گیری اصلاح‌طلبان مانده بودیم که «تیتر یک» شماره یکشنبه (18 آبان) روزنامه سازندگی با پوشش مصاحبه دبیرکل حزب سازندگی، سید حسین مرعشی که پیشتر با «اکو ایران» انجام شد، سناریو و پشت صحنه اصلاح‌طلبان در انتقاد و هجمه به دولت چهاردهم و به ویژه شخص رئیس‌جمهور را روشن کرد.
مرعشی در این گفت‌وگو با تاکید بر این نکته که «کابینه باید مرکز قدرت اداره کشور باشد اما امروز در حالی که مسئول اداره کشور است، قدرت در اختیارش نیست» تلاش کرده عقده‌های چند ساله خود را باز کرده و نوک پیکان خود را به جاهایی نشانه بگیرد که همواره کمک‌کننده دولت‌ها برای اداره بهتر کشور بوده است.
او با بیان «ضرورت مصالحه بزرگ»، هدف از مصالحه بزرگ را روشن دانسته و می‌گوید: «قدرت هم برای جنگ به کار می‌آید و هم برای صلح و بهتر است قدرت ایران را برای صلح به کار ببریم». مرعشی با لیست کردن مسئولیت‌های مختلف کشور و اینکه قدرت در سیاست داخلی، سیاست خارجی، اقتصاد، فرهنگ و مسائل اجتماعی که اکنون فعال نیست،خیلی بی‌پرده قدرت را در اختیار شخص دیگری نه دولت معرفی می‌کند و می‌گوید که «رئیس‌جمهور فرمانده کل قوا نیست؛ پس تصمیمات نظامی و دفاعی هم در دولت اتخاذ نمی‌شود».
به نظر می‌رسد آنچه این روزها در رفتار مدعیان اصلاحات در نقد تند از دولت شاهد هستیم حاصل یک سناریو و یک طراحی باشد که با نمایش ناکارآمدی دولت، هدف دیگری را دنبال می‌کنند و دولت را مسلوب الاختیار معرفی کنند تا اهداف اصلی خود را دنبال کنند و ناکارآمدی‌ها و ناترازی‌های سیاسی، اقتصادی و حتی مدیریتی را دست‌پخت عملکرد خود و جریان منتسب به خود ندانند.
به عبارت دیگر این قبیل از اعتراض‌های نمایشی با هدف فرار از مسئولیت‌پذیری و گرفتن ژست منتقد انجام می‌شود تا از هجمه افکار عمومی مصون بمانند.