به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری فارس، در شرایطی که از کشاورزان حمایت کافی نمی‌شود و کشاورزان و شالیکاران با وجود رنج و زحمت فراوان درآمد کافی ندارند، دلالان زمین در کمین آنها نشسته و با وعده‌های فراوان خریداران را به سمت شالیزارهای شمال روانه می‌کنند.
هم‌اکنون قیمت زمین زراعی در روستاهای انزلی مترمربعی بین 60 تا 100 هزار تومان اعلام شده است که وقتی با فروشندگان زمین تماس می‌گیریم، می‌گویند این زمین‌ها دارای سند مادری است پس از اینکه بهای آن پرداخت شود، خود ما یا جزو شورای روستا بوده و یا اینکه با اعضای شورای روستا در تماس هستیم و ضمانت تهیه طرح هادی روستایی در ساخت‌وساز را برای‌تان اخذ می‌کنیم، کافی است فقط پول را بپردازید.
گزارش میدانی خبرگزاری فارس حاکیست، در روستای حسن‌رود از توابع انزلی زمین 700 متری به قیمت متری 72 هزار تومان به فروش رسیده اما فروشنده اظهار داشت اگر شما مشتری باشید زمین دیگری به مساحت 300 متر در اختیار دارم که کنار جاده آسفالت بوده و متری 100 هزار تومان به شما می‌فروشم. علاوه بر این خودم جزو شورای اسلامی روستا هستم و و از نظر طرح هادی و مجوز ساخت و ساز شما را کمک می‌کنم.
معلوم نیست این افراد که ادعا می‌کنند عضو شورای روستا هستند، شریک دزدند و یا رفیق قافله، چرا که قرار بود که این افراد از حیثیت روستا که همان زمین کشاورزی است، دفاع کنند نه اینکه از موقعیت سوءاستفاده کرده و زمین‌های کشاورزان را تکه تکه بفروشند.
به گزارش فارس در گذشته کشاورزان زمین زراعی را با جدیت حفاظت می‌کردند و دوست داشتند اما امروز که به غیر از زحمت و رنج از کار کشاورزی عایدی ندارند، برخی از کشاورزان در نهایت مجبور به فروش زمین و باغ‌های خود به افرادی می‌شوند که پس از خریدن آن را تبدیل به ویلا کرده و از حیّز انتفاع خارج می کنند. زمینی که در حکم کارگاه تولید غذا برای مردم بود، تبدیل به ویلاهایی می‌شود که صاحبان آن در سال یکی دو بار اگر وقت کنند، در آن به استراحت می پردازند.
گزارش خبرنگار فارس حاکی است در روستای دیگری 3500 متر زمین به قیمت متری 50 هزار تومان آگهی شده است. فروشنده این زمین نیز بعد از تماس تلفنی اعلام کرد، اگر زمین را خریداری کنید، خودم به عنوان کارگر بر روی آن کار و آن را تبدیل به ویلا و ساختمان می‌کنم.
وی در مورد اینکه آیا این زمین در طرح هادی روستا قرار دارد، گفت: همه این امور را فقط به ما بسپارید، مشکلات را با پول حل می‌کنیم.
جای سؤال است که آیا زمین کشاورزی و بویژه شالیزارهای شمال که در نوار باریکی از دامنه‌های رشته کوه البرز قرار دارد و به عنوان کارگاه تولید برنج دومین غذای جمعیت ایران هستند، آیا نیاز به حفاظت و نگهداری ندارد؟ آیا اگر کسی دو روز دستش به دهانش رسید و پول کناره‌ای داشت بجای اینکه این پول را در مسیر درست مانند بازار سرمایه و یا تولید سرمایه‌گذاری کند، باید آن را تبدیل به ویلا کرده و زمین کشاورزی را برای همیشه از تولید بیندازد، پس وظیفه حاکمیتی برای حفظ منابع ملی و زمین کشاورزی به عنوان جزئی از منبع تأمین غذا کجا می‌رود؟
جا دارد از نظر قانونی قوانین سخت‌گیر و مؤثر برای حفظ زمین‌های کشاورزی و قوانین اقتصادی حمایت‌گر برای حمایت از تولید کشاورزی تهیه شود و برای زمین‌های زراعی و واقعی کشور سند رسمی با کاربری کشاورزی صادر شود که امکان تغییر کاربری این زمین‌ها در حد غیرممکن باشد. اگر دیر بجنبیم همین باقیمانده شالیزارهای شمال که طراوت و زیبایی خاصی به منطقه می‌دهند و محل تولید برنج هستند، تبدیل به ویلاهایی می‌شوند که هر 6 ماه یکبار هم در آن باز نمی‌شود.