«سرجیو کاناورو» مدیر گروه مدولاسیون عصبی پیشرفته در تورین ایتالیا مدعی شده بود که اولین پیوند سر دنیا را انجام خواهد داد. وی معتقد است با استفاده از این روش می توان به نجات جان انسان ها پرداخت. اما این عمل بسیار خطرناک و ترسناک است و بیشتر شبیه به فیلم های علمی- تخیلی به نظر می رسد.

در سال ۱۹۷۰ میلادی، اولین پیوند سر میمون در حالی در کلیولند امریکا انجام شد که نخاع میمون هرگز به بدن جدید پیوند نخورد. به همین دلیل میمون فلج ماند و پس از ۹ روز، سیستم ایمنی اش پیوند را پس زد و محکوم به مرگ شد.

ادعای دکتر کاناورو در حالی است که یک مرد روسی که از یک بیماری کشنده رنج می برد با انجام این عمل توسط کاناوارو موافقت کرده است. وی از یک بیماری ژنتیکی سخت رنج می برد که رشد عضلانی وی از دوران کودکی متوقف شده است. بدین ترتیب «والری اسپریدونوف» اولین بیماری خواهد بود که پیوند سر را انجام خواهد داد. انجام این عمل جراحی در حالی است که بسیاری از پزشکان و جراحان بین المللی انجام پیوند سر را غیر اخلاقی می دانند.

اما سوالات بسیاری درباره این عمل جراحی وجود دارد. آیا بیمار زنده خواهد ماند؟ آیا برقراری ارتباط بین مغز  و نخاع انجام خواهد شد و ... . دکتر کاناورو معتقد است، بررسی طرح ها و فرضیه های مختلف این جراحی به دو سال زمان نیاز دارد اما می توان به نتیجه آن خوش بین بود.

در این عمل جراحی، کاناورو با  Ren Xiaoping جراح اعصاب دانشگاه پزشکی «هاربین» چین همکاری خواهد داشت. رن تجربیاتی در پیوند زدن سر موش ها دارد که او را از دنیای کاناورو دور نمی کند. موش ها پس از انجام عمل های ۱۰ ساعته از قدرت توانایی تنفس، نوشیدن و حتی دیدن برخوردار بودند اما تنها چند دقیقه پس از عمل جراحی زنده می ماندند.

این دو پزشک ایتالیایی و چینی دو سال آینده را به بررسی و مطالعه در این رابطه می پردازند، عمل جراحی که بیش از ۳۶ ساعت به طول خواهد انجامید و می تواند بزرگترین و مهم ترین جراحی قرن را رقم بزند. این عمل جراحی تا سال ۲۰۱۷ میلادی انجام خواهد شد.

مراحل جراحی به این شکل است که سر فرد گیرنده و بدن فرد دهنده در ابتدای جراحی سرد و تا مدت زمانی که سلول‌ ها می‌ توانند کمبود اکسیژن را تحمل کنند، افزایش می یابد. سپس بافت های اطراف گردن جدا شده و عروق خونی اصلی با استفاده از لوله‌ هایی ظریف به یکدیگر متصل می‌شوند. سپس نخاع فرد دهنده‌ پیوند قطع شده و سر او را روی بدن فرد گیرنده قرار می‌ دهند، پس از آن نخاع با ماده‌ای به نام «پلی اتیلن گلیکول» که مثل چسب عمل می‌ کند به نخاع بدن جدید متصل می شود.

در نهایت، عضلات بخیه شده و فرد حدود چهار هفته در اغمای مصنوعی نگه داشته می‌ شود تا در مدتی که بافت ها ترمیم می‌ شوند تکان نخورد. در این مدت اعصاب و نخاع با شوک‌ های الکتریکی منظم و خفیف تحریک می‌ شوند زیرا این کار باعث می‌ شود تا پیوندها و ارتباطات عصبی جدید بین سر و بدن تقویت شوند. اما بزرگترین مشکل را می توان در اتصال نخاع به مغز دانست.

این جراحی در حالی انجام خواهد شد که بسیاری از پزشکان و جراحی از این پروژه با عنوان یک «پیوندی خیالی» یاد می کنند.