گیاه معطر، چند ساله به ارتفاع تا ۵۰ سانتیمتر. برگ‌ها پرز دار کوچک، متناوب و منقسم به بریدگی‌های باریک و نامنظم، پوشیده از کرک. ساقه‌ها خوابیده، استوانه‌ای شکل به رنگ سبز مایل به سفید. گل‌ها مشابه گل مینا با کاپیتول‌های منفرد در رأس ساقه. هر کاپیتول دارای دو نوع گل که یکی زبانه‌ای ماده و به رنگ سفید دیگری لوله‌ای هرمافرودیت به رنگ زرد.

 

 

کاربرد درمانی: چای بابونه برای رفع سوء هاضمه،‌ بی‌خوابی، گرفتگی عضلانی، مسکن، دردهای شکمی توأم با نفخ، تب و بی‌قراری اطفال بکار می‌رود. اشتهاآور تلخ و محرک معده و یک ماده شستشو دهنده خوب در زخم‌های باز است.

 

روغن بابونه بصورت خوراکی در کولیک و گرفتگی عضلانی بکار می‌رود. گل آن در تورم، مفاصل دردناک و قسمت‌های پینه بسته و سفت شده بطور موضعی مصرف می‌شود.

 

آثار فارماکولوژیک مشاهده شده: استراگول موجود در گیاه سبب آسیب دیدگی DNA می‌شود که مکانیسم اثر ضدمیکروبی گیاه است. بابونه در موش صحرایی سالم و موش صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوسین اثر کاهنده قند خون داشته است.

 

 

نحوه و میزان مصرف

۱- دم کرده: یک قاشق سوپخوری گل گیاه، در یک فنجان آب به مدت نیم ساعت خیسانده شود. در مورد اطفال یک قاشق چایخوری هر نیم ساعت مصرف شود.

 

۲- تنتور: ۲۰-۱۰ قطره در آب، سه یا چهار بار در روز میل شود.

 

۳- روغن در مصرف خوراکی: شش قطره بر روی یک حبه قند، میل شود.

 

۴- روغن در مصرف موضعی: یک اونس، معادل ۱/۳۱ گرم گل خشک یا تازه در روغن زیتون به مدت ۲۴ ساعت خیسانده شود. قبل از مصرف صاف شود.