پلنگ ایرانی به لحاظ جثه بزرگ‌ترین زیرگونه‌ پلنگ است که بومی غرب آسیا است. این گونه در فهرست جانوران «در معرض خطر انقراض» اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت (IUCN) قرار دارد. جمعیت پلنگ ایرانی در دهه‌های اخیر در گستره پراکنش تاریخی خود به شدت کاهش یافته به گونه‌ای که این زیرگونه از پلنگ‌های آسیایی در برخی مناطق ناپدید شده است. ایران با برخورداری از مناطق وسیعی از زیستگاه‌های مطلوب برای زیست پلنگ، به عنوان آخرین مکان برای پلنگ ایرانی در منطقه شناخته می‌شود. در روزهای اخیر اخباری مبنی بر مشاهده هشت قلاده پلنگ ایرانی در پارک ملی تندوره در شمال استان خراسان رضوی و شهرستان درگز مشاهده شده است. یک قلاده پلنگ نیز در پارک ملی سرخه حصار دیده شده است این در حالیست که محیط زیست معتقد است این گونه در ایران نیز وضعیت خوبی ندارد و باید هرچه سریع‌تر به احیای زیستگاه‌های آن پرداخت تا به سرنوشت ببر مازندران و شیر ایرانی دچار نشود.

 

حسن اکبری درباره اقدامات سازمان محیط زیست برای احیای زیستگاه پلنگ اظهارکرد:‌ دو فرآیند را در این زمینه مد نظر داریم. اول آنکه در حال نهایی کردن آخرین مراحل بیمه کردن خسارات حیات وحش هستیم تا اگر درجایی پلنگ به دام مردم آسیب زد، بتوانیم از طریق بیمه خسارت وارد شده به جامعه محلی را پرداخت کنیم. با اتخاذ این تصمیم مردم و جوامع محلی مقابل محیط زیست قرار نمی‌گیرند و به پلنگ آسیب نمی‌زنند.

 

وی به فرایند دوم اشاره کرد و گفت:  در مناطقی مانند زاگرس پلنگ هست اما طعمه کافی نیست. طعمه بر اثر شکار بی‌رویه یا به اشکال دیگری از بین رفته است. تلاش ما بر این است که طعمه‌ها را به مناطق برگردانیم و از آن‌ها حفاظت کنیم تا پلنگ از نظر تغذیه دچار مشکل نشود.

 

اکبری در پایان با اشاره به پروژه برگرداندن پلنگ به سایر زیستگاه‌ها گفت: پروژه‌ای برای مکان‌یابی زیستگاه‌هایی که امکان برگرداندن پلنگ به آن‌جا وجود دارد را تعریف کرده‌ایم. اگر این پروژه به نتیجه رسد به عنوان گامی در میان‌مدت و بلندمدت می‌تواند در احیای زیستگاه پلنگ موثر باشد. به عبارتی هنگامی که یک زیستگاه مناسب بوده و قبلا در آن پلنگ وجود داشته اما به علت نبود طعمه از بین رفته است، می‌توانیم با افزایش جمعیت طعمه، پلنگ را به زیستگاهش برگردانیم.