متهم که مردی جوان است هفت سال قبل در یک درگیری بچگانه مرتکب قتل شد و به زندان افتاد. همه چیز برای اجرای حکم قصاص او آماده بود اما اولیای دم قبول کردند در صورتی‌ که متهم و خانواده‌اش حسینه‌ای بسازند از قصاص صرف نظر کنند.

 

سال ۹۴ بود که خبر رسید درگیری‌ای در منطقه ورامین اتفاق افتاده است. با گزارش این درگیری به پلیس، ماموران به محل اعزام شدند و در بررسی‌ها مشخص شد در نزاع خونین مرد ۳۰ساله‌ای به نام بهنام، پسری به نام شاهرخ را با ضربات چاقو مجروح کرده است.

 

شاهرخ ۲۵ساله به بیمارستان منتقل شد و تحت درمان قرار گرفت اما ساعتی بعد به خاطر شدت جراحات و خونریزی شدید در قفسه سینه جان سپرد.

 

با مرگ شاهرخ، بهنام بازداشت شد و به درگیری خونین اعتراف کرد.

 

او گفت: از خیابان رد می‌شدم که سر موضوعی بچگانه با شاهرخ بحث کردم و درگیری میان ما رخ داد. من که عصبانی شده بودم چند ضربه چاقو به او زدم اما واقعاً قصد کشتنش را نداشتم. اصلاً شاهرخ را نمی‌شناختم و با او هیچ خصومتی نداشتم. حالا هم پشیمانم.

 

متهم به بازسازی صحنه جرم پرداخت و سال ۹۶ در شعبه دوم دادگاه کیفری یک استان تهران پای میز محاکمه ایستاد.

 

 

در آن جلسه پدر و مادر مقتول درخواست قصاص را مطرح کردند.

 

سپس متهم در جایگاه ویژه ایستاد و گفت: من قصد کشتن مقتول را نداشتم و فکر نمی‌کردم درگیری بچگانه میان ما به قتل منجر شود. ما با هم درگیر شدیم و من چاقو کشیدم؛ ولی از شانس بد، ناخواسته چاقو به قلب شاهرخ خورد و موجب مرگ او شد. من شرمنده پدر و مادر او هستم و از آنها طلب بخشش دارم.

 

در پایان جلسه قضات وارد شور شدند و با توجه به مدارک موجود در پرونده، بهنام را به قصاص محکوم کردند.

 

این حکم در دیوان عالی کشور تایید شد و متهم در یک قدمی اجرای حکم قرار گرفت که خانواده‌اش از اولیای دم خواستند رضایت بدهند و درخواست بخشش کردند.

 

اولیای دم نیز گفتند در صورتی که حسینیه‌ای به یاد فرزند آنها ساخته شود حاضر به گذشت خواهند بود. در ادامه خانواده متهم با خرید یک زمین ۷۰ درصد از حسینیه را ساختند و اولیای دم به اجرای احکام مراجعه و گذشت خود را اعلام کردند؛ در صورتی که ۳۰ درصد باقی‌مانده نیز ساخته شود متهم به لحاظ جنبه عمومی جرم محاکمه می‌شود.