رضا صائمی، روزنامه نگار نیز در این باره نوشت: روایتی تلخ از پیک غذایی که وقتی نان سنگگ را تحویل دختر خانه داد گفت: میشه یه تیکه ازش بخورم!....چه بسیارند آنها که نان به خانه مردم می برند و خود گرسنه به خانه می روند!...پیک غذا هستند و پریشان بقاء....حامل نان دیگری و رنج خویش....غذا را تحویل می دهند و حسرت را تحویل می گیرند و تلنبار می کنند در سینه ی سوخته از نداشتن ها و نتوانستن ها....تراکنش موفق دیگران، تراکم آرزوهای معوق آنهاست که وصول نشده...آرزوی سفره ای که نان در آن فراوان باشد!...ارزان باشد....باشد....آرزوی رهایی از زیستنی که حمل نان دیگران با تحمل غم بی نانی خود سنگین تر نشود!...زیستنی که حامل غذای دیگران بودن، عامل عزای خود بودن نشود!....با این همه اما آنها پیک شریف شادی اند که نان به سفره مردم می برند و شرف دارند به شیادانی که نان از سفره مردم می برند!....راهبر غذا بودن بهتر از راهزن غذا بودن است!