عداوت هایی که فراوانی آنها در این ماه، نامگذاری 6 الی 12 تیرماه را به هفته بازخوانی و افشای حقوق بشر آمریکایی از سوی مقام معظم رهبری به دنبال داشت. جنایاتی که از جمله آن می توان به همراهی آمریکا با حملات شیمیایی رژیم صدام علیه کشورمان و حمله ناوگان آمریکا به هواپیمای مسافربری ایران در 12 تیر 1367 اشاره کرد.

 

 

در هفتم تیر ماه سال 1367 ارتش عراق به شهر کُردنشین سردشت حمله شیمیایی کرد که هزاران مصدوم و بیش از ۱۱۰ کشته بر جای گذاشت. این حمله، هیچ واکنشی را از جانب آمریکا و کشورهای اروپایی باصطلاح مدافع حقوق بشر و مجامع بین المللی ذیربط، موجب نشد. چه بسا رژیم صدام با چراغ سبز مدافعین دروغین حقوق بشر یا بواسطه ی بی تفاوتی ایالات متحده و کشورهای اروپایی به استفاده از سلاح‌های شیمیایی علیه ایران مبادرت نمود؛ بی تفاوتی همراهانه‌ای که مدتی بعد، به بمباران شیمیایی حلبچه با بیش از ۵ هزار کشته منجر شد.

 

روزنامه واشنگتن پست، در گزارشی در ۴ سپتامبر ۲۰۱۳، یادآوری کرده که دولت رونالد ریگان از سال ۱۹۸۳ و به دنبال تلاش های ایران برای تصرف بصره، مصمم شده بود جلوی پیروزی تهران را در جنگ بگیرد. تصمیم دولت ایالات متحده برای حمایت از عراق، تصریح می کند که باید با استفاده از «هر اقدام لازم» جلوی شکست عراق در مقابل ایران گرفته شود. مجله فارین پالیسی، در گزارشی در ۲۶ اوت ۲۰۱۳، حتی به توضیح اسنادی پرداخته که از نقش آمریکا در اقدامات ارتش عراق در کردستان عراق در ماه های پایانی جنگ حکایت دارند. مطابق این اسناد در سال ۱۹۸۸، ماهواره های جاسوسی آمریکا کشف کرده بودند که ایران با استفاده از شکافی در خطوط دفاعی عراق، در آستانه یک پیروزی استراتژیک مهم است. به نوشته فارین پالیسی دولت آمریکا در این مقطع، با «اطلاع کامل» از اینکه ارتش عراق برای متوقف کردن ایرانی ها از سلاح های شیمیایی استفاده خواهد کرد، محل استقرار نیروهای ایرانی را به عراقی ها اطلاع داد.

 

تلاش های آمریکا در حمایت از حمله شیمیایی عراق علیه ایران محدود به این موارد نبود و مشخصا واشنگتن ۹ ماه پیش از این حمله، حتی تلاش اکثریت اعضای شورای امنیت را برای صدور یک بیانیه (و نه قطعنامه) در محکومیت استفاده از سلاح‌های شیمیایی از سوی عراق را وتو کرد.

 

پس از بمباران حلبچه، شورای امنیت به مدت ۷ هفته موضعی در مقابل این حمله نگرفت. حتی پس از آن هم، از مقصر دانستن رژیم صدام حسین خودداری کرد و درعوض، به محکوم کردن «ادامه استفاده از سلاح های شیمیایی در مناقشه میان جمهوری اسلامی ایران و عراق» پرداخت. شورای امنیت، در ادامه از «هر دو طرف» خواست که از «استفاده بیشتر از سلاح های شیمیایی خودداری کنند.»

 

اما در سال 1991 با حمله عراق به کویت ورق برگشت و چشم پوشی همراهی ایالات متحده نسبت به سلاح های شیمیایی رژیم صدام حسین، به پایان رسید. شش ماه مانده به سرنگونی صدام حسین، جورج بوش در بخشی از سخنرانی ۷ اکتبر ۲۰۰۲ خود در توجیه حمله به عراق گفت: «صدام حسین دستور انجام حملات شیمیایی علیه ایران و بیش از ۴۰ روستای عراق را داد. این حملات، منجر به کشته و زخمی شدن حداقل ۲۰ هزار نفر شد.»

 

این در حالی بود که عراق در ابتدا، بخش کوچکی از توان شیمیایی خود را برای استفاده احتمالی علیه ایران در صورت درگیری مجدد نگه داشت، اما اندکی بعد از شکست کامل در جنگ خلیج فارس، از ترس تبعات نگاهداری سلاح های ممنوعه، این سلاح ها را هم منهدم کرد. دستگاه های اطلاعاتی ایالات متحده، به خوبی از فرایند انهدام سلاح های ممنوعه بغداد مطلع بودند.

 

با وجود این، بعد از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ طیفی از سیاستمداران تاثیرگذار آمریکایی، از دیک چنی معاون اول رئیس جمهور و دونالد رامسفلد وزیر دفاع گرفته تا نهایتا شخص جورج بوش (پسر)، به دفاع از حمله به عراق به بهانه در اختیار داشتن سلاح های کشتار جمعی و نیز ارتباط با القاعده پرداختند.

 

این برخورد گزینشی آمریکا در مورد سلاح های شیمیایی، چهره واقعی و غیر انسانی سردمداران این کشور را بطور واضح و شفاف هویدا می سازد، زمانی که پای ایران در میان است ضمن بستن چشم خود، بستر مناسب این جنایت را فراهم می کند و زمانیکه منافعش ایجاب می کند، برای توجیه جنگ آوریش به جنایات مذکور استناد می کند.

 

 

سی و دو سال پیش در 12 تیر، یکی از تراژدی‌های بزرگ هوانوردی رخ داد. ناو آمریکایی وینسنس با شلیک موشکی به هواپیمای ایرباس مسافربری ایرانی جان دویست و نود سرنشین غیرنظامی این هواپیما، از جمله شصت و شش کودک را گرفت. بلافاصله پـس از ایـن واقعـه، مقامات آمریکایـی اعلام کردند کـه یک فرونـد هواپیمـای اف-۱۴ جمهوری اسلامی ایران را مـورد هـدف قرار داده‌اند. پس از روشـن شـدن نـوع هواپیما، دولت آمریکا این حادثه را خطا توصیف کرد اما هیچگاه عذرخواهی نکرد و به فرمانده ناو وینسنس نشان لیاقت داد.

 

فاجعه حمله به هواپیمای مسافربری ایران مهمترین و آشکارترین مورد نقض حقوق بین‌الملل هوایی و قواعد اساسی تضمین امنیت و سلامت هواپیمایی بین‌المللی کشوری محسوب می‌شود، اما دولت امریکا در عمل علیرغم ادعاهایی که در جهت حمایت و پاسداری از حقوق بشر داشته و دارد نشان داد کـه مسیری برخلاف دفاع از حقوق انسانها می‌پیماید؛ چرا که بـه راحتی از کنار این موضوع گذشتند و به مسببین این فاجعه نشان لیاقت دادند. بی شک ایـن حادثه یکی از اسناد بزرگ جنایت امریکا علیه ایران است کـه هیچ وقت از تاریخ پاک نخواهد شد و تـا ابد روی سردمداران امریکایی سیاه خواهد ماند.