محققان دانشگاه میشیگان برای تهیه بزرگترین نقشه ژنتیکی چاقی، بانک دی‌ان‌ای بیش از 300 هزار نفر را مورد بررسی قرار دادند. در جستجو برای یافتن الگوهای سازگار، محققان موفق به شناسایی ارتباطی بین ژن‌های درگیر در فرآیندهای مغزی شدند که نشان می‌دهد، چاقی تاحد زیادی می‌تواند زمینه عصبی داشته باشد. محققان اقدام به تجزیه و تحلیل ژنتیکی شاخص توده بدنی (BMI) کرده و بطور خاص تأثیرات ژنتیکی محل توزیع چربی در اطراف بدن را مورد بررسی قرار دادند؛ بطورمثال چربی در اطراف شکم بیش از چربی در قسمت ران‌ها می‌تواند برای سلامتی مضر باشد. حدود 33 منطقه ژنی جدید با توزیع چربی در بدن در ارتباط هستند که سرنخ جدیدی درخصوص حالت گلابی‌شکل بدن برخی افراد یا چاقی شکم ارائه می‌کنند؛ همچنین 60 مکان ژنتیکی که شاخص توده بدنی (BMI) را تحت تأثیر قرار می‌دهند، شناسایی شدند که سه برابر تعداد شناسایی شده در تحقیقات قبلی است؛ برخی از این مناطق با سیستم عصبی در ارتباط هستند. محققان بر این باورند که برخی ژن‌ها به نحوه کنترل اشتها کمک می‌کنند و برخی ژن‌ها نیز در حافظه غذایی دخالت دارند؛ اما هنوز نقش برخی از مناطق ژنتیکی در چاقی بطور کامل مشخص نشده است. به گفته محققان، تنوع مناطق ژنتیکی نشان می‌دهد که استعداد چاقی به یک ژن منفرد مربوط نیست و نتایج این مطالعه می‌تواند به درک بهتر مسیر بیوشیمیایی منجر به چاقی کمک کند.