پسری که خود بر این باور است که مرد خانواده شده و یاد گرفته امیدوار باشد و آرزوهایش را خاک نکند.

 

 

پس از انتشار این گزارش بود که خیرین در تماس با انجمن حمایت از زندانیان آمادگی خود را برای کمک به این خانواده اعلام کردند و خوشبختانه در کمتر از یک ماه با کمک خیرین و همراهی علیرام نورایی در این اقدام خداپسندانه، مشکلات این خانواده زندانی برطرف شد و زندگی بزرگ مرد کوچک قصه رنگ دیگری به خود گرفت.

خوشبختانه علی و خانواده‌اش توانستند با مبلغی که توسط خیرین جمع‌آوری شده بود به خانه جدید نقل مکان کنند و از امکانات حداقلی برای یک زندگی معمول بهره‌مند شوند.

وقتی برای دیدن علی و خانواده‌اش به منزل جدید‌شان رفتیم برعکس دیدار قبلی، علی و خانواده‌اش با موجی از لبخند و انرژی مثبت و خوشحالی به استقبال‌مان آمدند.

 

 

علی با شوقی سرشار و لبخندی که حاکی از رضایت بود، خطاب به علیرام نورایی گفت: تمام حرف‌هایت توی گوشم مانده، اینکه نباید نا امید باشم و باید برای زندگی بجنگم. من هم نا امید نشدم و پاداش این امیدواری را امروز گرفتم.

علی که حالا اعتماد به نفس بیشتری پیدا کرده و برق شادی غم چشم‌هایش را پوشانده می‌گوید: اینجا دیگر خبری از پیرمرد صاحب‌خانه نیست، هرچند از او دلگیرم اما وقتی فهمیدم پایش شکسته از خدا برایش طلب عافیت کردم.

 

سوری خانم با سینی چای وارد اتاق می‌شود و همانطور که برای کسانی که کمک‌اش کرده‌اند مدام دعای خیر می‌کند، می‌گوید: خدا هرچه‌ می‌خواهید نصیب‌تان کند، شاید باور نکنید اما دیگر شبها از خواب نمی‌پرم و از وقتی به این خانه آمده‌ام هرشب با آرامش می‌خوابم.

وی ادامه می‌دهد: هر کس نان دل خودش را می‌خورد، قطعاً کمکی که به ما شده بی‌ اجر نمی‌ماند، علی هم یاد گرفته به دیگران کمک کند، چند روز پیش از مدرسه به خانه آمد و یک مداد و پاک کن با یک دفتر برداشت، گفتم کجا می روی؟ گفت یکی از همکلاسی‌هایم از من محتاج تر است، اینها را برای او می‌برم.

 

سخاوت علی و نگاه خاص او به زندگی آن هم در این سن و سال برایم عجیب و در عین حال قابل ستایش است.

سخاوتی که خیلی‌ها در عین توانمندی آن را دریغ می‌کنند و خیلی‌های دیگر هم هرچه در توان دارند انجام می‌دهند تا امثال علی و خانواده‌اش هرچقدر کم اما طعم خوشبختی را بچشند.