دانشمندان می‌گویند استرالیا ۴۰ هزار سال پیش محل زندگی کانگوروهای غول‌پیکر بوده است، چرا که سه گونه فسیلی جدید به آنها فرصتی منحصر به فرد برای مطالعه زندگی و رفتار کانگوروهای عظیم باستانی داده است.
به گزارش ایسنا، دیرینه‌شناسان بین سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۹ اسکلت‌های متعددی از گونه‌های باستانی کانگورو را در استرالیا کشف کردند. اکنون یک مطالعه جدید با تمرکز بر این بقایا، سه گونه کانگورو را که تاکنون ناشناخته و منقرض شده بودند، نشان داده است.
به نقل از آی‌ای، یکی از گونه‌های تازه شناسایی‌شده پروتمنودون ویاتور(Protemnodon viator) نام دارد که وزنی بالغ بر ۱۷۰ کیلوگرم داشته که تقریباً دو برابر وزن بزرگترین گونه زنده از کانگوروها (کانگوروی قرمز با وزن حدود ۹۰ کیلوگرم) است.
دو گونه دیگر نیز متعلق به گونه پروتمنودون هستند که ۴۰ هزار سال پیش منقرض شده‌اند و مامکورا(mamkurra) و داوسونای(dawsonae) نام دارند.
دکتر آیزاک کِر، نویسنده اصلی این مطالعه و دیرینه‌شناس در دانشگاه فلیندرز، می‌گوید: کانگوروهای زنده در حال حاضر نیز حیوانات شگفت‌انگیزی هستند، بنابراین فکر کردن به اینکه آن کانگوروهای باستانی غول پیکر چگونه بوده‌اند و چه رفتاری داشته‌اند، هیجان‌انگیز است.
معرفی سه گونه فسیلی کانگورو
تاریخچه گونه پروتمنودون به ۱۵۰ سال می‌رسد. ریچارد اوون، دیرینه‌شناس بریتانیایی که کلمه دایناسور را نیز ابداع کرد، اولین گونه پروتمنودون را در سال ۱۸۷۴ کشف کرد.
یکی از گونه‌هایی که او به درستی توصیف کرد، کانگوروی پروتمنودون آناک(anak) بود که حدود ۱۳۱ کیلوگرم وزن داشت. مطالعات بیشتر گونه پروتمنودون روچوس(roechus)، یکی دیگر از کانگوروهای غول پیکر را که تقریباً ۱۶۶ کیلوگرم وزن داشت، نیز نشان داد.
گونه تازه شناسایی شده ویاتور سنگین‌تر از آناک بوده و احتمالاً وزنی برابر یا بیشتر از روچوس داشته که آن را به یکی از حجیم‌ترین گونه‌های فسیلی کانگورو که تاکنون کشف شده، تبدیل کرده است.
نویسندگان این مطالعه پیشنهاد می‌کنند که ویاتور در همان بخش‌هایی از استرالیای مرکزی زندگی می‌کرده که در حال حاضر زیستگاه کانگوروی قرمز است. این کانگوروی غول‌پیکر دارای اندام‌های بلندی بوده که به آن اجازه می‌داده تا با سرعت مناسبی پرش کند و این نشان می‌دهد که احتمالاً می‌توانسته مسافت‌های طولانی را نیز طی کند.
اما گونه دوم یعنی مامکورا فاقد چنین توانایی و کارایی بوده و استخوان‌های ضخیم سنگینی داشته است. بنابراین با وجود داشتن جثه بزرگ، احتمالاً مانند خرموش کانگورویی امروزی حرکت می‌کرده است.
در واقع مامکورا احتمالا به ندرت می‌پریده است و شاید تنها زمانی که مبهوت می‌شده، می‌پریده است.
سومین گونه فسیلی کانگورو که پژوهشگران شناسایی کردند، داوسونای نام دارد. این نام به افتخار لیندال داوسون، دیرینه‌شناس و کانگورونویس مشهور استرالیایی گرفته شده است.
اعضای این گونه می‌توانسته‌اند سریعتر و بهتر از مامکورا پرش کنند، اما نه به خوبی ویاتور. آنها مانند والابی‌های مردابی امروزی، کیسه‌داران کوچک و کانگورو مانندی بوده‌اند که در سواحل شرقی استرالیا زندگی می‌کرده‌اند.
با این حال، به گفته پژوهشگران ممکن است اسرار بیشتری در ارتباط با این کانگوروهای فسیلی وجود داشته باشد که نیاز به مطالعه بیشتر دارد.
گونه پروتمنودون به مانند یک پازل است که قطعات آن در سراسر استرالیا پراکنده شده است. دیرینه‌شناسان به طور مکرر با فسیل‌های پروتمنودون در استرالیا مواجه می‌شوند، اما بیشتر اوقات آنها فقط استخوان‌های مجزا را می‌یابند و موفق به کشف یک اسکلت کلی نمی‌شوند.
این امر مقایسه فسیل‌ها و شناسایی گونه‌های جدید را دشوار می‌کند. حتی پژوهشگران برای مطالعه فعلی مجبور بودند از ۱۴ موزه در چهار کشور بازدید کنند. آنها پنج سال را صرف تحقیق و پژوهش روی فسیل‌ها، عکس‌ها و سایر شواهد در مکان‌های مختلف کردند.
کِر می‌گوید: ما از بیش از ۸۰۰ نمونه جمع‌آوری شده از سراسر استرالیا و گینه نو عکسبرداری و اسکن سه‌بعدی کردیم، آنها را اندازه‌گیری، مقایسه و توصیف کردیم.
اکنون پژوهشگران پس از انجام همه این کارها، تازه تنها بخشی از این پازل را کامل کرده‌اند. با این حال، آنها معتقدند که یافته‌هایشان برای مطالعات آینده روی گونه پروتمنودون ارزشمند خواهد بود.
کِر افزود: احساس بسیار خوبی است که در نهایت آن را به جهان عرضه کنیم. من واقعاً امیدوارم که انجام مطالعات بیشتر در مورد پروتمنودون کمک کند، بنابراین ما بتوانیم اطلاعات بیشتری از آنچه این کانگوروها انجام می‌دادند، دریابیم.
این مطالعه در مجله Megataxa منتشر شده است.
