روزنامه اعتماد: «کارتن‌خوابی در هوای سرد یعنی گرسنه و سرمازده از کنار خونه‌های گرم رد میشی ولی می‌دونی توی هیچ کدوم از این خونه‌ها جایی برای تو نیست. من بارها این موقعیت رو تجربه کردم؛ به مرز یخ زدن رسیده بودم و از کنار چراغای روشنِ خونه‌های گرم رد می‌شدم و می‌دونستم توی هیچ کدوم از این خونه‌ها، حتی خونه خودم، منو راه نمیدن. زمستونا و شبایی که سرما به اوج می‌رسید و دمای هوا چند درجه زیر صفر بود، چشمم به آسمون بود که چه وقت صبح میشه و خورشید بالا میاد که برم روبه‌روی آفتاب بشینم و گرم بشم.... حدود یک‌سال در حاشیه شهر اصفهان کارتن‌خواب بودم؛ منطقه‌ای خارج از شهر که زمین بایر بود و کارتن‌خوابا اونجا پناه گرفته بودن. صبح یکی از شبای خیلی سرد، وقتی بیدار شدیم دیدیم دو تا از کارتن‌خوابایی که اون شب دورتر از ما بودن، از سرما یخ زده بودن. به شهرداری خبر دادیم و اومدن جنازه شونو بردن .... حدود سه سال، کارتن‌خواب ترمینال جنوب و باغ آذری و دروازه غار بودم. از آخر پاییز می‌رفتم سمت ترمینال جنوب که ساختمون و سقف و دیوار بود و جلوی تندی سرما رو می‌گرفت چون توی باغ آذری نمی‌تونستی دووم بیاری؛ دورش باز بود و پر از درخت و باد و سوز دورِت می‌پیچید. می‌رفتم طبقه بالای ساختمون ترمینال، اونجا تا نیمه شب پناه می‌گرفتم. ساعت ۱۲ شب، در ترمینال رو می‌بستن و منو بیرون می‌کردن و باید می‌رفتم توی خیابون تا صبح. یکی از شبای سرد زمستون، مواد کشیده بودم و بدنم هنوز گرم بود. حواسم نبود که توی این هوای سرد، بعد از سه، چهار ساعت که توی سرما بمونی، خون توی بدن می‌ماسه. نزدیک ۴ صبح بود که حس کردم دارم از سرما بی‌هوش میشم. رفتم سراغ سطل آشغالایی که توی محوطه باربری کاوه؛ نزدیک ترمینال جنوب بود. دنبال چیزی می‌گشتم که خودم رو بپوشونم. یک کاور پلاستیکی پتو پیدا کردم. اون کاور پلاستیکی برای من حکم اتاق گرم یک هتل ۵ ستاره رو داشت....... یک شبی، بعد از ۴ شب بی‌خوابی، از ترمینال بیرون اومدم و یادم افتاد که هیچ سرپناهی ندارم و باید این سرما رو تحمل کنم. گرسنه بودم، تشنه بودم، خمار بودم، بی‌پول بودم. پیاده رفتم سمت پارک بعثت. به ورودی پارک که رسیدم، دیگه چیزی یادم نبود. سرما حواسم رو برده بود. نشستم کنار جدول خیابون. سرم رو گذاشتم لبه جدول و توی همون سرما، بی‌هوش شدم از گرسنگی و خماری. سرما رو حس می‌کردم ولی هیچ قدرتی برای بلند شدن نداشتم. نزدیک صبح، سرما به اوج رسیده بود. توی همون بی‌هوشی، حس کردم چیزی روی تنم انداخته شد. احساس گرما کردم. انقدر بی‌حس بودم که هنوز توان باز کردن چشمم رو نداشتم. در همون حال نیمه بی‌هوشی، بوی پتو رو فهمیدم. بوی پتوی سربازی رو فهمیدم. چشمم رو باز کردم. دیدم دو تا پتوی سربازی روی تنم انداخته شده. دور و برم رو نگاه کردم. هیچ کسی نبود. اون موقع پامو زیر پتو دراز کردم. با گرما خوابم برد. بعد از ۷ سال، هنوز وقتی توی خونه، توی سرما پامو زیر پتو دراز می‌کنم، یاد اون شب و اون حس می‌افتم.........»