سردبیر روزنامه همشهری درباره شروین حاجی‌پور که دیروز برنده جایزه گرمی شد، یادداشتی نوشته که مدعی شده اهدای این جایزه داوری نمی‌شود و ترانه حاجی‌پور دارای آن شان و منزلتی نیست که جایزه گرمی «اصلی» به او اهدا شود.
دانیال معمار نوشته: مصداق پنجم: بعضی‌ها نمی‌خواهند مهم‌ترین ابزار دشمن علیه کشورمان را ببینند. تنها اسلحه تحریم است و تا توانستند از این ابزار استفاده کردند. وقتی سراغ آشوب‌سازی داخلی رفتند که این سلاح تقریبا از کار افتاد. تأثیر واقعی تحریم از بین رفت؛ تأثیر ذهنی‌اش نه. حالا هم با همان تأثیر ذهنی تحریم می‌خواهند بر آتش ناآرامی‌ها بدمند. تحریم سپاه و نهادها و شخصیت‌ها، اثری ندارد، اما در حمایت ذهنی از اغتشاش مؤثر است. نمی‌گذارد آتش به‌طور کامل خاموش شود.
مصداق ششم: امروز هم گروهی نمی‌خواهند سیاسی بودن جایزه شروین حاجی‌پور را بپذیرند. ماجرا همان ماجراست. طراحی دشمن مثل روز مشخص است. قرار نیست به اثری جایزه داده شود که شأن و منزلت هنری دارد؛ چون اساسا داوری نمی‌شود. ماجرای یک نظرسنجی است که فقط 135هزار نفر در آن شرکت کرده‌اند. کمتر از 100هزار نفر ترانه «برای» را برای اهدای جایزه جدید «بهترین ترانه تغییر اجتماعی» پیشنهاد داده‌اند. اصل این جایزه هم ظاهرا اهمیتی ندارد و برای نخستین‌بار است که اهدا می‌شود و جزو جوایز اصلی «گرمی» نیست، اما می‌توان با آن در آشوب‌های اخیر ایران اثر ذهنی گذاشت. می‌توان کاری کرد که خبرش مثل بمب میان مردم بی‌خبر صدا کند. چطور؟ با اهدای این جایزه کم‌اهمیت توسط زن رئیس‌جمهور آمریکا.
یادتان نرود که تنور اغتشاش حداقل در ذهن‌ها نباید خاموش شود؛ این دستور کار همان کسانی است که این آتش را روشن کردند.
