مصطفی داننده در عصر ایران نوشت: ژاپن و کره جنوبی با اقتدار هرچه تمام‌تر از گروه خود در جام جهانی صعود کردند. این صعود همراه بود با شکستن شاخ غول‌هایی مثل آلمان، اسپانیا و پرتغال. اگر یادتان باشد در جام جهانی گذشته ما به خاطر باخت آبرومندانه به اسپانیا و البته لایی امیری به پیکه و تساوی با پرتغال، ساعت‌ها در خیابان به شادی پرداختیم. این دقیقا فاصله ما و این دو کشور است.
فرق ما با ژاپن و کره در چیست؟
نه تنها در فوتبال از آنها جا مانده‌ایم، بلکه در اقتصاد هم بازی را به آنها واگذار کرده‌ایم. امروز در بسیاری از کشورهای دنیا از جمله آمریکا، شاهد حضور محصولات آنها هستیم. بسیاری از مردم جهان سوار ماشین‌های ساخته شده توسط این دو کشور می‌شوند.
البته در اقتصاد آسیا یک چین بزرگ هم دارد. چینی که جهان را به تسخیر خود درآورده است و هرکجا را که می‌بینی محصولات چینی در حال جولان دادن هستند.
آنها پیشرفت کرده‌اند و این پیشرفت را می‌شود در تمام ابعاد مشاهده کرد. این روزها فوتبال و در روزهای دیگر در زمینه‌های اقتصادی و اجتماعی.
در حوزه فرهنگی هم می‌توانیم قدرت این دو کشور را به وضوح مشاهده کنید. همین کره جنوبی را ببیند. بخشی از نوجوانان سراسر دنیا به دنبال یادگیری زبان این کشور هستند تا بتوانند راحت‌تر با گروه موسیقی «بی‌تی‌اس» ارتباط برقرار کنند.
سریال‌های کره‌ای در دسته پرطرفداراها قرار دارند و اگر قانون اجازه می‌داد، نام بخشی از متولدین دهه 90 ایران، جومونگ بود.
در همین تهران خودمان می‌توانید بازاری را پیدا کنید که در آن نوجوانان به دنبال خرید غذاها و ابزار کره‌ای هستند.
البته در شعار دادن ما اندازه دو کهکشان راه شیری از کشورها جلوتر هستیم. همین الان دستاوردهایی که دولت سیزدهم به آن می‌بالد که اکثر آن را فقط مسئولان می‌بینند و مردم آنها را حس نمی‌کنند، به اندازه تمام سال‌ها کار این دولت‌ها و کشورهاست.
آنگونه که از شواهد پیداست، ما همچنان باید نظاره‌گر پیشرفت آنها باشیم و پشت شعارهایمان قایم شویم. بله به شعار باشد الان مردم آمریکا از برد تیم‌شان در برابر ایران ناراحت هستند اما به عمل که باشد همین مردم آمریکا خانه‌شان پر از وسایل چینی است و ماشین‌های کره‌ای و ژاپنی سوار می‌شوند.
قبل از جام جهانی ما حرف صعود را می‌زدیم و انگلیس را مسخره می‌کردیم و حالا ژاپن دو قهرمان جام جهانی را می‌برد. بردهایی که البته به آن عادت دارند.
خیلی هم می‌شود راه دور نرفت. همین قطر، کشور دوست و همسایه، مهم‌ترین رویداد فوتبالی جهان را برگزار می‌کند و ما حتی زمین چمن مناسبی برای برگزاری بازی‌های لیگ داخلی نداریم.
ما خوب شعار می‌دهیم و آنها خوب عمل می‌کنند. اگر این شعارها را به ژاپن صادر می‌کردیم الان آنها از این حرف‌ها برق تولید می‌کردند.
