هر به نقل از مدیسن نت نوشت: پزشکان چیزهای زیادی در مورد بهترین راه‌های درمان حملات قلبی و سکته می‌دانند، اما تاکنون واقعاً چنین اطلاعاتی برای بیماری شریان‌های محیطی نداشتند.
بیماری شریان‌های محیطی، با تجمع پلاک در شریان‌های پا مشخص می‌شود که باعث درد و مشکل در راه رفتن می‌شود. بیش از ۱۰ درصد از افراد مبتلا به بیماری شریان‌های محیطی دچار ایسکمی مزمن تهدید کننده اندام می‌شوند که خطر قطع عضو و مرگ را افزایش می‌دهد.
این تحقیق نشان می‌دهد در صورت داشتن ایسکمی مزمن تهدید کننده اندام به اضافه مشکل در ورید اصلی بزرگ پا برای تغییر جهت جریان خون، جراحی بای پس بهترین گزینه نسبت به درمان اندوواسکولار کم تهاجمی است. گفته می‌شود، هر دو روش به طور چشمگیری کیفیت زندگی بیماران را بهبود می بخشد.
این بیماری می‌تواند منجر به قطع عضو شود
در بای پس، پزشکان از ورید برای تغییر مسیر جریان خون در اطراف رگ خونی مسدود شده استفاده می‌کنند. در روش اندوواسکولار کم تهاجمی، یک کاتتر با نوک بالون در یک شریان مسدود شده قرار داده می‌شود تا آن را باز کند و جریان خون را تقویت کند. گاهی اوقات، استنت برای باز نگه داشتن شریان تعبیه می‌شود.
دکتر «متیو منارد»، نویسنده این مطالعه از بیمارستان زنان و بریگهام در بوستون، گفت: «این یک کارآزمایی برجسته است زیرا ما داده‌هایی را ارائه می‌دهیم که تا به امروز بسیار کم بوده است. ایسکمی مزمن تهدید کننده اندام شدیدترین شکل بیماری شریان‌های محیطی است و کیفیت زندگی این بیماران به طور کلی بسیار ضعیف است.»
برای این مطالعه، محققان ۱۸۳۰ بزرگسال از ایالات متحده، کانادا، فنلاند، ایتالیا و نیوزلند را مورد بررسی قرار دادند. از این تعداد، بیش از ۱۴۰۰ نفر در گروه اول قرار گرفتند و به عنوان بهترین کاندیدهای جراحی بای پس ارزیابی شدند، زیرا دارای ورید بزرگ پا بودند. آنها به طور تصادفی برای انجام یک عمل بای پس یا اندوواسکولار انتخاب شدند و تا هفت سال پیگیری شدند.
گروه دوم شامل تقریباً ۴۰۰ بزرگسالی بود که کاندیدای ایده آل برای جراحی بای پس نبودند زیرا فاقد ورید کافی پا بودند. آنها تحت یک روش اندوواسکولار یا بای پس قرار گرفتند که از مواد جایگزین استفاده می‌شد و تا سه سال پیگیری شدند.
در پایان کارآزمایی، افرادی در گروه اول که بای پس را دریافت کردند، نسبت به همتایان خود که عمل اندوواسکولار را انجام داده بودند، ۳۲ درصد کمتر احتمال داشت که به حوادث پزشکی عمده مرتبط با ایسکمی مزمن تهدید کننده اندام دچار شوند.
این مطالعه نشان داد که به طور خاص، کاهش ۶۵ درصدی در تکرار جراحی‌های بزرگ برای بازگرداندن جریان خون در ساق پا و کاهش ۲۷ درصدی در نیاز به قطع عضو در گروه بای پس وجود داشت.
هنگامی که محققان به زندگی بیماران پس از درمان نگاه کردند، دریافتند که بازگرداندن جریان خون در پا به هر طریقی منجر به درد کمتر و کیفیت زندگی بهتر می‌شود.
