این رفتار نزد افکار عمومی دنیا و به خصوص کشور ما امری غریب و نزدیک به محال بود و از مواردی است که در تاریخ سیاسی حزب‌الله و لبنان به نقطه عطف تبدیل می‌شود. در اینکه مقاومت حزب‌الله توانسته است در مذاکرات غیرمستقیم لبنان و اسراییل موضع کشورش را تقویت کند، تردیدی وجود ندارد.

 

ضمن اینکه قطعا اسراییلی‌ها از موضع ضعف و ناگزیری پای میز مذاکره آمده‌اند با این حال سیدحسن نصرالله می‌توانست در منازعه گازی پشت دولت لبنان را خالی کند و به روش برخی سیاسیون ما در یک نطق آتشین به سیاسیون کشورش بتازد و همه را خائن، وابسته، غرب‌زده و خودفروخته بداند. حتی اگر می‌خواست موضع آرام‌تری اتخاذ کند، می‌توانست سکوت کند و بدون ایفای نقش کنار بکشد، اما در این مقطع به سمت منافع ملی لبنان چرخید و به همین دلیل تحسین سیاستمداران داخلی و خارجی را برانگیخت.

 

رضایت دادن به توافق گازی لبنان و اسراییل با هر توجیهی که صورت گرفته باشد مستلزم این واقعیت است که اسراییل را به عنوان یک واقعیت روی میز دیپلماسی پذیرفته است. اگر از این پس اسراییلی‌ها بازی در نیاورند و مزاحمت‌هایی دست‌کم در موضوع همین قرارداد ایجاد نکنند، نوعی تفاهم نانوشته بین حزب‌الله و اسراییل امضا شده و طرفین ادامه موجودیت یکدیگر را به رسمیت شناخته‌اند.

 

رفتار سیاسی سیدحسن نصرالله را می‌توان به عنوان الگویی برای دیپلماسی ایران نصب‌العین قرار داد و باز شدن گره برجام را از مسیری مشابه دنبال کرد. مخالفان برجام چند سال است مشکلات اقتصادی را صرفا به سوءمدیریت گره می‌زنند و کلا نقش روابط خارجی را در آن انکار می‌کنند.

 

رخداد‌های دیپلماسی یکسال اخیر، تشدید تحریم‌ها و نیز بی‌اثر بودن اتکای کامل به شرق نیز جواب نداد، زیرا روس‌ها اوضاع‌شان خراب‌تر از آن است که بتوانند کمک موثری به ایران کنند و چینی‌ها هم عملا در پازل تجارت اروپا و امریکا بازی می‌کنند. اتخاذ رویکردی مشابه حزب‌الله لبنان می‌توانست و هنوز هم می‌تواند سنگ‌های بزرگ را از پیش پای اقتصاد ایران بردارد. ما که از حزب‌الله لبنان حزب‌اللهی‌تر نیستیم؟ هستیم؟