قطر آن تقریباً ۱.۵ کیلومتر (نزدیک به ۱ مایل) است و در مداری قرار دارد که ممکن است در آینده آن را به اندازه کافی به زمین نزدیک کند تا مشکلی ایجاد کند.

 

دو سیارک دیگر مسیرهایی دارند که از مدار زمین به خورشید نزدیکتر هستند. این موضوع باعث نمی‌شود که کشف آنها کمتر هیجان‌انگیز باشد، و به سرشماری از اجرام سخت‌یابی اضافه می‌کند که به ما امکان می‌دهد تا جمعیت اجرام نزدیک به زمین را بهتر توصیف کنیم.

 

بیشتر سیارات کوچک منظومه شمسی - اجرام در مدار مستقیم به دور خورشید که نه سیاره هستند و نه دنباله دار - در فواصل مداری بیشتر از زمین کشف شده اند.

 

کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری، کمربند کویپر از نپتون که پلوتون در آن زندگی می‌کند، و دسته‌ای از سنگ‌های دیگر، مانند سیارک‌های یونانی و تروا که مدارهای سیاره‌ای مشترک دارند، وجود دارند.

 

سیارات کوچکتر در نزدیکی خورشید کشف نشده است و دلیل بسیار خوبی دارد. ما باید به سمت ستاره ای بزرگ و درخشان بنگریم که نورش سیارک های کوچک و کم نور را به خوبی غیرقابل تشخیص می کند. این بدان معناست که وقتی به دور از خورشید در جهتی که رو به بیرون منظومه شمسی است نگاه می کنیم، به احتمال زیاد اجسامی را پیدا می کنیم.

 

اخترشناسان برای اینکه شانس پیدا کردن یک سیارک درونی منظومه شمسی را داشته باشند، باید تا ساعات گرگ و میش در سپیده دم و غروب، زمانی که تابش خیره کننده خورشید بیشتر در زیر افق زمین قرار دارد، منتظر بمانند تا نور کافی برای روشن کردن سیارک‌های درونی که ممکن است در فضا در حال عبور هستند فراهم شود.

 

 

یک تیم تحقیقاتی به سرپرستی اسکات اس. شپرد، ستاره شناس از مؤسسه علوم کارنگی، دقیقاً چنین جست و جوی تکه های بزرگ آسمان را در نزدیکی خورشید نسبت به زمین و زهره انجام دادند که منجر به اکتشافات شگفت انگیزی شد.

 

یکی از آن ها ۲۰۲۱ PH۲۷ بود، سیارکی با کوتاه ترین مداری که در بین سیارک های کشف شده تاکنون یافت شده است، فقط ۱۱۳ روز. سپس ۲۰۲۱ LJ۴ وجود دارد که همچنین به طور کامل در مدار زمین دور خورشید می چرخد. هر دو به عنوان سیارک آتیرا شناخته می شوند.

 

شپرد می‌گوید: «تا کنون دو سیارک بزرگ نزدیک به زمین پیدا کرده‌ایم که عرضی در حدود ۱ کیلومتر دارند، اندازه‌ای که ما آن را قاتلان سیاره می‌نامیم.»

 

"احتمالاً فقط چند سیارک نزدیک به زمین با اندازه های مشابه برای یافتن باقی مانده است، و این سیارک های بزرگ کشف نشده احتمالا دارای مدارهایی هستند که در بیشتر مواقع آنها را در مدارهای زمین و زهره نگه می دارد. فقط حدود ۲۵ سیارک با مدارهای کاملاً درونی مدار زمین تا به امروز به دلیل دشواری مشاهده در نزدیکی تابش خیره کننده خورشید کشف شده است.

 

سومین سیارک، ۲۰۲۲ AP۷، به عنوان یک سیارک آپولو شناخته می شود. اینها سیارک هایی هستند که شکل بیضی دارند که آنها را از فضایی نزدیکتر به خورشید به فراتر از مدار زمین می برد. با عبور از مدار ما، سیارک‌های آپولو مانند ۲۰۲۲ AP۷ می‌توانند به اندازه کافی به سیاره ما نزدیک شوند تا خطر برخورد را ایجاد کنند و به آنها طبقه‌بندی "بالقوه خطرناک" بدهند.

 

بیش از ۲۰۰۰ سیارک بالقوه خطرناک (که بزرگترین آنها حدود ۷ کیلومتر عرض دارد) وجود دارد که خوشبختانه ما در مورد آنها می دانیم. اگر در مورد آنها بدانیم، می‌توانیم مدار آنها را مدل‌سازی کنیم و محاسبه کنیم که چه زمانی احتمال دارد در محدوده خطرناک زمین قرار بگیرند.