روزنامه ایران: سگ‌های بلاصاحب در شمال تبدیل به یک گره کور شده اند. در سرخرود در کنار قوهای فریدونکنار می چرخند و پرنده محلی شکار می کنند. ۱۳ سگ در منطقه جنگلی «پرور» به جان یک مرال می افتند و اگر محیطبان ها دیر رسیده بودند، دفتر زندگی اش را صد پاره کرده بودند.

 سگ ها در هیرکانی گاهی چنان گرازها را دوره می کنند که احتمال سکته کردن حیوان می رود. ترس را به جان حیات وحش انداخته اند. بسیاری از آنها بیماری پوستی دارند. مدفوع آنها آلوده به میکروب است. بلای جان نوزادها و جوجه های حیات وحش شده اند؛ اما نه محیطبان های فریدونکنار جرات می کنند درباره آنها حرف بزنند نه فعالان محیط زیست. آنها بین دو راهی حامیان هیجان زده حیوانات و مسئولانی که «سگ خانگی» و سگ های بلاصاحب را یکی می دانند، گیر افتاده اند. شهرداری ها هم هیچ برنامه ای برای ساماندهی آنها ندارند.

شهرداری سرخرود سگ ها را جمع می کند در محمودآباد خالی می کند. شهرداری محمودآباد سگ ها را پشت ماشین می اندازد و در فریدونکنار ول می کند. شهرداری شهر سوم هم سگ ها را بار وانت آبی می کند تا توی جنگل ها رها شوند. تنها راهکار شهرداری ها در شمال کشور به گفته سهیل اولادزاد کارشناس محیط زیست به نتیجه خطرناکی منجر شده است؛ سگ ها تشکیل گله داده اند. مثل ارابه های جنگی در دل جنگل ها حرکت و گله ای به گردشگران، بومی ها و حیات وحش حمله می کنند.

انتشار تصاویر سگ ها در زیستگاه های قوهای سرخرود به دل نگرانی جدی محیط زیستی منجر شده است. هرچند برخی از بومیان محل می گویند که سگ ها نمی توانند پرندگان مهاجر را به دام بیندازند. سگ ها عقاب نیستند. پرندگان مهاجر نیز تیزبال تر از این هستند که در چنگال سگ اسیر شوند اما شواهد نشان می دهد نگرانی ها بیشتر از آنچه در زیستگاه قوها می گذرد، است.

«محسن کبود» شهردار سرخرود در گفت و گو با «ایران» مساله سگ های بلاصاحب در شمال را یک داستان ادامه دار می داند. شهرداری ها در شمال پس از اعتراض فعالان حیوانات به مرگ دردناک سگ ها براثر تزریق اسید در بابلسر، کمتر علاقه ای به صحبت درباره آن دارند، اما کبود می گوید: «حتی اگر سگ های بلاصاحب بیمار را در سرخرود جمع کنیم، فردا سگ های یک شهر دیگر با نیسان آبی در منطقه رها می شوند.» کبود اعتقاد دارد شهرداری ها در شهرهای شمالی به دنبال رفع مسئولیت هستند، بنابراین سگ ها مدام با ماشین های شهرداری ها جا به جا می شوند. او اعتقاد دارد تا زمانی که شهرداری ها یک مسیر مشخص و هماهنگ را دنبال نکنند، معضل سگ های بلاصاحب ادامه خواهد یافت. کبود موضوع سگ های بلاصاحب در شمال را شبیه موضوع زباله ها می داند و می گوید: «هر شهرداری زباله های شهر را یک جا دفن می کند. تا زمانی که یک جای مشخص برای همه شهرداری ها مشخص نشود و اعتبار لازم تخصیص نیابد، مشکل زباله حل نمی شود. معضل سگ های ولگرد هم در چنین شرایطی قرار دارد.» او اعتقاد دارد باید یک تا دو محل برای جمع آوری سگ های بلاصاحب مشخص شود، اعتبار لازم تخصیص یابد و همه شهرداری ها سگ ها را جمع آوری و در این محل نگهداری کنند.

کبود می گوید: «سگ، گله ای زندگی نمی کرد، ما زندگی اش را تغییر دادیم حالا هم نمی دانیم باید با این تغییر چکار کنیم.»

سهیل اولادزاد کارشناس محیط زیست هجوم گله ای سگ ها را فقط از چشم شهرداری ها نمی بیند. او انگشت انتقاد را به سمت فعالان می کشاند و می گوید: «بعضی از حامیان حیوانات هم در ایجاد این مشکل سهیم هستند.» چند وقت پیش زنی سفره بزرگی را در بیابان پهن نمود و فیلم آن را منتشر کرد. ده ها سگ روی سفره مشغول خوردن گوشت بودند. او سفره را انداخته بود تا مثلا محیط زیست کثیف نشود. اولادزاد می گوید: «مسلما وجود یک گونه مهاجم در هر منطقه ای آسیب های خودش را به همراه دارد. تعادل را به هم می زند، از غذاهای سایر گونه ها تغذیه می کند و نوزادان و جوجه های حیات وحش را می خورد.»ا

ین کارشناس نسبت به جا به جایی انگل و بیماری از طریق مدفوع سگ های ولگرد هشدار می دهد و می گوید: «این جا به جایی به انتقال بیماری هاری منجر می شود.» او به هزینه سالانه وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی برای واکسن هاری و یارانه دولت به واردات واکسن اشاره می کند و می گوید: «کسانی که به سگ های ولگرد کمک می کنند به افزایش هزینه ها به جامعه توجه ندارند.» او کوچک شدن زیستگاه حیات وحش را یکی دیگر از پیامدهای افزایش سگ های ولگرد می داند. پس از تصادف های جاده ای، سگ ها بیشترین عامل کاهش تعداد یوزپلنگ های ایرانی هستند. سهیل اولادزاد می گوید: «سگ ها زیستگاه های مرال ها، شوکاها و پلنگ ها را به تصرف درمی آورند و مثل ارابه جنگی در دل جنگل به جان حیات وحش می افتند.» پارس های متمادی این گله مهاجم، استرس را در فصل تولیدمثل به جان حیات وحش می اندازد.

این معضل به شمال محدود نمی شود. سگ های ولگرد یکی از علل انقراض میش مرغ در آذربایجان غربی هستند. اولادزاد کمک بی ضابطه و غیرکارشناسی حامیان حیوانات را باعث تخریب زیستگاه و فروپاشی جمعیت حیات وحش می داند. اولادزاد می گوید: «حتی زمانی که کل و بز افزایش پیدا می کند، پوشش گیاهی جوابگوی نیاز این جمعیت نیست، بنابراین برای جلوگیری از فروپاشی و انقراض این جمعیت اجازه شکار داده می شود، چون طبیعت باید به تعادل برسد.»

او توله کشی از سگ ها را یکی دیگر از علل این به هم ریختگی می داند و می گوید: «باید جلوی کارگاه های زیرزمینی را گرفت.» اولادزاد یکی از علل واکنش های هیجانی حامیان حیوانات به سگ های ولگرد را به رسمیت نشناختن حیوان خانگی (سگ) می داند و می گوید: «دولت باید این موضوع را به رسمیت بشناسد و بین سگ خانگی و سگ های ولگرد تفکیک قائل شود. وقتی به رسمیت شناخته شود، قانونگذاری می شود، دامپزشکان نظارت می کنند و کسی اجازه نمی دهد از حیوانات خانگی توله کشی شود.»

اولادزاد به لزوم از بین بردن سگ های بیمار اشاره می کند و می گوید: «متاسفانه شهرداری ها عمدتا از روش های دردناکی مثل تزریق اسید در قلب سگ ها برای از بین بردن سگ های بیمار استفاده می کنند که به جریحه دار شدن احساسات جامعه منجر می شود.» به گفته او دنیا برای از بین بردن سگ های بیمار و جلوگیری از شیوع بیماری از روش یوتانایز استفاده می کند. در این روش مرگ در بیهوشی و بدون درد برای حیوان اتفاق می افتد.