روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: سال 1400 در حالی به پایان خود نزدیک می‌شود که علیرغم وعده‌های امیدوارکننده‌ای که به مناسبت تغییر دولت و یکدست شدن حکمرانان داده شده بود، از حرکت به سوی عدالت هنوز خبری نیست و گرانی‌ها همچنان سیر صعودی را طی می‌کنند.
گفته شده بود حداقل 6 ماه فرصت لازم است تا دولت جدید بتواند بر اوضاع مسلط شود و شرایط را به کنترل خود درآورد. از استقرار دولت سیزدهم اکنون 6 ماه و نیم و از استقرار رئیس‌جمهور 7 ماه می‌گذرد ولی اوضاع نشان می‌دهد تسلطی بر امور وجود ندارد و مشکلی از معیشت مردم حل نشده است.
در هر سه قوه تحرکات خوبی در جهت بازدید از وضعیت بخش‌های مختلف کشور به وجود آمده و شعارهای خوبی داده می‌شوند که محوری‌ترین آنها «این وضعیت، قابل قبول نیست» می‌باشد. وعده‌ها و فرمان‌هائی هم برای تغییر داده می‌شوند ولی تاکنون اتفاقی که به بهتر شدن وضعیت سفره مردم منجر شود رخ نداده است.
در بخش تبلیغات هم بحمدالله دست حکمرانان جدید باز است. صداوسیما کاملاً در اختیارند، رسانه‌های حامی دولت فعالند، برای فعالیت حامیانه از دولت و مجموعه حکمرانی موجود در فضای مجازی بودجه بسیار قابل توجهی خرج می‌شود، ولی اینهمه امکانات تبلیغاتی نتوانسته نگاه مردم را تغییر دهد.
در چنین شرایطی این سؤال مطرح می‌شود که مشکل در کجاست؟پاسخ روشن به این سؤال اینست که اولاً مسئولان با استقرار در صندلی‌های حکمرانی به این واقعیت پی برده‌اند که عالم شعار دادن با عالم واقعیت و عمل تفاوت زیادی دارد، ثانیاً حل مشکلات فقط از نیروهای کاربلد و باتجربه برمی‌آید، ثالثاً فقط با نگاه به درون نمی‌توان بر مشکلات فائق آمد چون جهان امروز عرصه تعامل است و مدیریت کشورها مجموعه‌ای درهم تنیده هستند که بدون همیاری نمی‌توانند کاری از پیش ببرند و رابعاً تا زمانی که کارها در دست «مافیاها» قرار دارند، دولت‌ها و حتی تمام حکمرانان قوای مختلف نخواهند توانست بر مشکلات فائق آیند. مافیاها، به درون حکمرانی نفوذ کرده‌اند، پاکسازی را باید از اینجا شروع کرد.
آزادسازی بستر رودخانه‌ها و سواحل دریاها، خارج ساختن کالاهای رسوب کرده درگمرکات و تلاش برای تسریع در صدور مجوز کسب و کارها را همه می‌بینند ولی این واقعیت را هم می‌بینند که این اقدامات اولاً با معیشت مردم ارتباطی ندارند و ثانیاً بیش از آنکه اقداماتی در جهت حل مشکلات مردم باشند، به ابزارهائی برای تبلیغات به نفع حکمرانان تبدیل می‌شوند. شعور مردم را دست‌کم گرفتن خطای بزرگی است که متأسفانه حکمرانان در تمام ادوار و در تمام نقاط جهان مرتکب آن می‌شوند. اگر قصد گره‌گشائی دارید، بدون دوربین و نمایش و خبرسازی این کار را انجام بدهید و مطمئن باشید هنگامی که اقدام پنهان شما به نتایج ملموس برسد و در زندگی مردم اثر بگذارد، نگاه مردم به شما مثبت و تحسین‌آمیز خواهد شد حتی اگر شما یک ریال هم از بیت‌المال برای تبلیغ خودتان هزینه نکرده باشید. تبلیغات دشمنان کشور و مخالفان شما هم خود به خود خنثی خواهد شد حتی اگر آنها به اندازه ثروت اوناسیس و راکفلر و قارون های نفتی عرب خرج تبلیغات علیه شما کرده باشند.
ما وقتی مانع بنیاد مستضعفان برای پس گرفتن اموال به تاراج رفته توسط دانه‌درشت‌ها می‌شویم و خانه‌های 1800 مترمربعی و بزرگ‌تر از اینها را در بهترین نقاط شمال تهران به ثمن بخس در اختیار نورچشمی‌ها قرار می‌دهیم و متهمان 8 هزار میلیاردی را در بالاترین جایگاه‌ها می‌نشانیم، هر قدر هم فرمان صادر کنیم و قانون بگذرانیم و به حضرت عباس قسم بخوریم که مردمی هستیم و می‌خواهیم عدالت برقرار کنیم، مردم باور نخواهند کرد. مردم به عمل مسئولین نگاه می‌کنند و دنبال این هستند که عدالت را در عمل ببینند نه در شعار.روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: سال 1400 در حالی به پایان خود نزدیک می‌شود که علیرغم وعده‌های امیدوارکننده‌ای که به مناسبت تغییر دولت و یکدست شدن حکمرانان داده شده بود، از حرکت به سوی عدالت هنوز خبری نیست و گرانی‌ها همچنان سیر صعودی را طی می‌کنند.
گفته شده بود حداقل 6 ماه فرصت لازم است تا دولت جدید بتواند بر اوضاع مسلط شود و شرایط را به کنترل خود درآورد. از استقرار دولت سیزدهم اکنون 6 ماه و نیم و از استقرار رئیس‌جمهور 7 ماه می‌گذرد ولی اوضاع نشان می‌دهد تسلطی بر امور وجود ندارد و مشکلی از معیشت مردم حل نشده است.
در هر سه قوه تحرکات خوبی در جهت بازدید از وضعیت بخش‌های مختلف کشور به وجود آمده و شعارهای خوبی داده می‌شوند که محوری‌ترین آنها «این وضعیت، قابل قبول نیست» می‌باشد. وعده‌ها و فرمان‌هائی هم برای تغییر داده می‌شوند ولی تاکنون اتفاقی که به بهتر شدن وضعیت سفره مردم منجر شود رخ نداده است.
در بخش تبلیغات هم بحمدالله دست حکمرانان جدید باز است. صداوسیما کاملاً در اختیارند، رسانه‌های حامی دولت فعالند، برای فعالیت حامیانه از دولت و مجموعه حکمرانی موجود در فضای مجازی بودجه بسیار قابل توجهی خرج می‌شود، ولی اینهمه امکانات تبلیغاتی نتوانسته نگاه مردم را تغییر دهد.
در چنین شرایطی این سؤال مطرح می‌شود که مشکل در کجاست؟پاسخ روشن به این سؤال اینست که اولاً مسئولان با استقرار در صندلی‌های حکمرانی به این واقعیت پی برده‌اند که عالم شعار دادن با عالم واقعیت و عمل تفاوت زیادی دارد، ثانیاً حل مشکلات فقط از نیروهای کاربلد و باتجربه برمی‌آید، ثالثاً فقط با نگاه به درون نمی‌توان بر مشکلات فائق آمد چون جهان امروز عرصه تعامل است و مدیریت کشورها مجموعه‌ای درهم تنیده هستند که بدون همیاری نمی‌توانند کاری از پیش ببرند و رابعاً تا زمانی که کارها در دست «مافیاها» قرار دارند، دولت‌ها و حتی تمام حکمرانان قوای مختلف نخواهند توانست بر مشکلات فائق آیند. مافیاها، به درون حکمرانی نفوذ کرده‌اند، پاکسازی را باید از اینجا شروع کرد.
آزادسازی بستر رودخانه‌ها و سواحل دریاها، خارج ساختن کالاهای رسوب کرده درگمرکات و تلاش برای تسریع در صدور مجوز کسب و کارها را همه می‌بینند ولی این واقعیت را هم می‌بینند که این اقدامات اولاً با معیشت مردم ارتباطی ندارند و ثانیاً بیش از آنکه اقداماتی در جهت حل مشکلات مردم باشند، به ابزارهائی برای تبلیغات به نفع حکمرانان تبدیل می‌شوند. شعور مردم را دست‌کم گرفتن خطای بزرگی است که متأسفانه حکمرانان در تمام ادوار و در تمام نقاط جهان مرتکب آن می‌شوند. اگر قصد گره‌گشائی دارید، بدون دوربین و نمایش و خبرسازی این کار را انجام بدهید و مطمئن باشید هنگامی که اقدام پنهان شما به نتایج ملموس برسد و در زندگی مردم اثر بگذارد، نگاه مردم به شما مثبت و تحسین‌آمیز خواهد شد حتی اگر شما یک ریال هم از بیت‌المال برای تبلیغ خودتان هزینه نکرده باشید. تبلیغات دشمنان کشور و مخالفان شما هم خود به خود خنثی خواهد شد حتی اگر آنها به اندازه ثروت اوناسیس و راکفلر و قارون های نفتی عرب خرج تبلیغات علیه شما کرده باشند.
ما وقتی مانع بنیاد مستضعفان برای پس گرفتن اموال به تاراج رفته توسط دانه‌درشت‌ها می‌شویم و خانه‌های 1800 مترمربعی و بزرگ‌تر از اینها را در بهترین نقاط شمال تهران به ثمن بخس در اختیار نورچشمی‌ها قرار می‌دهیم و متهمان 8 هزار میلیاردی را در بالاترین جایگاه‌ها می‌نشانیم، هر قدر هم فرمان صادر کنیم و قانون بگذرانیم و به حضرت عباس قسم بخوریم که مردمی هستیم و می‌خواهیم عدالت برقرار کنیم، مردم باور نخواهند کرد. مردم به عمل مسئولین نگاه می‌کنند و دنبال این هستند که عدالت را در عمل ببینند نه در شعار.
