در پوست های روشن، پسوریازیس معمولاً به صورت لکه‌های صورتی یا قرمز با پوسته‌های سفید نقره‌ای ظاهر می‌شود. در پوست‌های تیره، پسوریازیس بیشتر به صورت لکه‌های بنفش یا قهوه‌ای تیره با پوسته‌های خاکستری ظاهر می‌شود.

 

اصلی‌ترین و مهم‌ترین علائم این بیماری عبارتند از: زبری پوست، پوسته پوسته شدن، قرمزی پوست، خارش شدید، سوزش پوست، ترک خوردگی، تاول‌های چرکی (در موارد نادر)، ضخیم شدن ناخن.

 

علائم فرد مبتلا می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد، و ممکن است بر اساس نوع پسوریازیس فرد، متفاوت ظاهر شوند. به گفته بنیاد ملی پسوریازیس: خفیف: کمتر از ۳٪ بدن را درگیر می‌کند. متوسط: ۳ الی ۱۰ درصد از بدن را درگیر می‌کند. شدید: در بیش از ۱۰٪ بدن دیده می‌شود.

 

 

گرچه علت پسوریازیس هنوز مشخص نیست، دانشمندان معتقدند که این بیماری خودایمنی، سیستم ایمنی را تحت تأثیر قرار می‌دهد که سلول های T را برای محافظت از بدن در برابر عوامل عفونی تولید می‌کند.

 

در افراد مبتلا، محرک‌ها می‌توانند منجر به این شوند که ژن‌هایشان به سیستم ایمنی دستور دهد تا سلول‌های اشتباه را هدف قرار دهد. سلول‌های T به گونه‌ای به یک محرک پاسخ می‌دهند که گویی در حال مبارزه با عفونت یا بهبود زخم هستند. در این فرایند، سلول‌ها نوعی ماده شیمیایی تولید می‌کنند که باعث التهاب می‌شود.

 

محرک‌ها در افراد مبتلا به پسوریازیس متفاوت است، اما برخی از محرک‌های رایج عبارتند از: استرس و اضطراب، آسیب‌های پوستی، عفونت‌ها، تغییرات هورمونی.

 

به یاد داشته باشید که پسوریازیس مسری نیست. دانستن و به خاطر سپردن این موضوع می‌تواند به افراد مبتلا کمک کند تا با بخش‌هایی از معاشرت که ممکن است برایشان مشکل است کنار بیایند.