روزنامه همشهری: در کنار پیشرفت‌هایی که در حوزه اکتشاف‌های فضایی به‌دست آمده است، اخیرا شاهد سرمایه‌گذاری زمانی و مالی فراوانی برای فناوری‌هایی بوده‌ایم که می‌توانند امکان استفاده مؤثر از منابع فضایی را فراهم کنند و در خط مقدم این تلاش‌ها تمرکز لیزری بر یافتن بهترین راه برای تولید اکسیژن در ماه بوده است.
به‌گزارش وب‌سایت اسپیس، در ماه اکتبر، آژانس فضایی استرالیا و ناسا قراردادی را برای ارسال یک ماه‌نورد ساخت استرالیا به‌ماه تحت برنامه آرتمیس به امضا رساندند که هدف آن جمع‌آوری سنگ‌های مختلف از روی‌ماه است که در نهایت می‌توانند اکسیژن قابل تنفس را در این کره فراهم آورند. اگرچه ماه برای خود دارای جو است، اما این جو بسیار نازک بوده و بیشتر از هیدروژن، نئون و آرگون تشکیل شده است و صد البته که این نوع مخلوط، گازی نیست که بتواند پستانداران وابسته به اکسیژن مانند انسان را حفظ کند.
با این حال گفته شده است که اکسیژن فراوانی در ماه وجود دارد، اما این اکسیژن به شکل گاز نیست بلکه در لایه‌ای از سنگ و غبار ریز که سطح ماه را می‌پوشاند، به دام افتاده است. اگر بتوانیم اکسیژن را از سنگ‌ها استخراج کنیم، آن وقت این پرسش مطرح می‌شود که آیا این اکسیژن برای حمایت از زندگی انسان در‌ماه کافی است؟ اکسیژن را می‌توان در بسیاری از مواد معدنی موجود در زمین اطراف نیز یافت و‌ماه عمدتاً از همان سنگ‌هایی ساخته شده است که در زمین خواهید یافت. مواد معدنی مانند سیلیس، آلومینیوم و اکسیدهای آهن و منیزیم بر چشم‌انداز‌ماه غالب هستند.
همه این مواد معدنی حاوی اکسیژن هستند، ولی نه به شکلی که ریه‌های ما به آن دسترسی داشته باشند. در ماه، این کانی‌ها به اشکال مختلف ازجمله سنگ سخت، غبار، شن و سنگ‌هایی که سطح را می‌پوشانند، وجود دارند. این ماده از برخورد شهاب‌سنگ‌ها به سطح‌ماه در طول هزاره‌های بی‌شماری درست شده است. در مجموع باید گفت که تخمین زده شده است که میزان اکسیژن در کره ماه، می‌تواند برای 8میلیارد انسان به‌مدت 100هزار سال کافی باشد.
