کمال دهقانی فیروزآبادی، نماینده سابق مجلس طی یادداشتی با عنوان دلایل عدم همراهی اروپا با آمریکا در شماره امروز آرمان ملی نوشت: راي‌هايي که بر خلاف ميل ايالات‌متحده و به نفع ايران در شوراي امنيت داده شد، نتيجه يکجانبهگرايي آمريکا در جهان امروز است.
يکجانبهگرايي يکي از خصلت‌هاي سياست خارجي ايالات‌متحده بوده و در دوره ترامپ خيلي شدت پيدا کرده است و طبيعتا در اين برهه زماني و شکست آمريکا در جلب آراي اعضاي شوراي امنيت سازمان ملل مي‌تواند مقابله اي با رويه آمريکا در سياست خارجي باشد. آمريکا به ويژه در دوره ترامپ با سازمان‌هاي بين‌المللي مشکل داشته است و از خيلي از سازمانها خارج شده و خيلي از پيمان‌ها را منقضي کرده و از آنها خارج شده است و در مجموع مي‌‌توان گفت که رويه آن بنا بر رابطه دوستانه‌‌اي با سازمانها، نهادها و معاهدات بين‌المللي نبوده است. طبيعتا در چنين فضايي و با چنين نگاه منفي نسبت به نهادها و پيمان‌‌هاي بين‌المللي نمي‌توان انتظار داشت که بتوان از آنها استفاده کرد و عملا باقي کشورها اين فضا را به ايالات‌متحده نمي‌دهند.
در مجموع با این تفسیر می‌توان این اتفاق را نتیجه رویه منفی دولت ترامپ در قبال سازمانها و نهاد‌های بین المللی تلقی کرد. از سوی دیگر در خصوص کشور‌های اروپایی مانند آلمان، فرانسه و بریتانیا که رای ممتنع دادند، می‌توان اقدام آنها را حمایت از برجام تلقی کرد. کماکان کشور‌های اروپایی معتقد هستند که برجام بهترین معاهده‌ای است که می‌تواند بر رفتار هسته‌ای ایران امکان نظارت را فراهم کند و ایالات‌متحده در برخورد و رفتار خود در قبال برجام اشتباه داشته است. طبیعتا اروپایی‌ها با این رای ممتنع به دنبال حمایت از برجام بوده و مانع از بین رفتن کامل آن شده‌اند. باید توجه کرد که در عرصه بین‌الملل تمامی کشورها به دنبال منافع ملی خود هستند و این منافع ملی در چارچوب قوانین بین‌الملل و در چارچوب موافقت‌های چندجانبه است.
ترامپ از نخستین لحظات پا روی این توافق‌ها گذاشته و صرفا با سیاستی خودخواهانه به دنبال منافع خود است. امروزه ایالات‌متحده همان قطعنامه‌هایی را که خود تصویب کرده است نیز نقض می‌کند و به دنبال بر هم زدن آنها است که مهم‌ترین آنها قطعنامه ۲۲۳۱ است.
نحوه برخورد ترامپ با سازمان بهداشت جهانی و پیمان پاریس شاید مهم‌ترین جلوه‌های دیگر این سیاست خصمانه در قبال جهانیان باشد. این نگرش ایالات‌متحده قطعا محکوم به شکست است و در راستای فرار از این شکست‌ها است که آمریکا به دنبال بازیچه کردن شورای امنیت رفت و واکنش کشورها نیز در همین راستا علیه آمریکا بود. واکنشی که منجر به تحقیر آمریکا شد. اگر قطعنامه ۲۲۳۱ لغو می‌شد یک بدعت رقم می‌خورد و اساسا عالی‌ترین رکن بین‌المللی از این پس اساسا زیر سوال رفته و هیچ کشوری برای تصمیمات آن اهمیتی قائل نمی‌شدند و در ادامه نیز در مقابل افکار عمومی به صورت کامل زیر سوال می‌رفت و بیشترین ضرر را نیز اعضای دائم شورای امنیت نیز متحمل می‌شدند.
