«يه ساختمون خراب شده .بعد از بيست و چهار ساعت نه معلومه چند نفر كشته شدن،نه معلومه چند نفر زير آوار موندن،نه معلومه چند نفر تو بيمارستانهان.نه آوار برداري به جايي رسيده ،نه آتيش كاملا خاموش شده.ملت جلوي آوار سلفي ميگيرن،مسئولين جلوي دوربين،فيگور.

در حاليكه دلمون ريشه براي تن خاكي برادرامون و دل خون پاره هاي تنشون،فقط به يه چيز فكر ميكنم:زلزله تهران.»